Verveeld leunde Amathist achterover in de stoel achter Jennifer haar bureau. De laatste tieners waren een half uur geleden al naar huis gegaan en het wachten voor hem was nu op Jenn. Als het goed is zou de vrouw deze kant op komen, maar hij wist niet precies hoe laat hij haar moest verwachten. Hij vermoedde dat ze sowieso zou wachten tot iedereen weg was zodat ze in alle rust met hem en Winter kon praten. Die laatstgenoemde was nog altijd niet tevoorschijn gekomen en Matt vermoedde dat ze ook niet zou komen. Waarom het meisje sinds de dood van Lucca en Avery niet meer op haar werk was verschenen wist de man niet. Was ze zo goed bevriend geweest met die twee dat ze nu niet meer haar werk kon doen? Belachelijk. Hij kon het zich in ieder geval niet voorstellen. De twee tieners waren dood, einde verhaal. Niet naar je werk gaan zou daar niets aan veranderen.

Matt richtte zijn donkerblauwe ogen op de klok en staarde naar de secondewijzer. De tijd kroop bijzonder langzaam voorbij terwijl hij wachtte, zijn ongeduld steeds verder stijgend. Hoe lang ging ze hem hier laten wachten? Moest hij toch maar naar haar huis toegaan? Waarom had ze niet gewoon een tijdstip genoemd? Matt had net half besloten dat hij beter kon gaan toen Jennifer opeens in de deuropening verscheen. Snel trok hij zijn voeten van het bureau en stond op toen de vrouw een opmerking plaatste over het zichzelf gemakkelijk maken in haar kantoor. Hij liep om het bureau heen om ruimte te maken voor Jennifer, welke na het sluiten van de deur in haar stoel plaats nam en vroeg naar Winter. Matt haalde zijn schouders op en gaf toen mondeling antwoord. ‘Nee,’ sprak hij terwijl hij plaats nam in een stoel aan de andere kant van het bureau. ‘Eerlijk gezegd heb ik haar sinds gisteravond niet meer gezien. Ik had haar wel doorgegeven dat jij met haar wilde praten, maar..', hij gebaarde naar het verder lege kantoor. ‘Ze is er nu niet en ik zou ook niet weten waar ze uithangt.’ Winter was iemand die vooral veel contact had gehad met Jennifer. Zelf had hij, afgezien van af en toe een korte woordenwisseling, niet veel met het vreemde witte meisje gesproken.

Het bleef even stil aan de andere kant van het bureau, waarin Matt afwachtend naar de roodharige vrouw tegenover hem staarde, welke op haar beurt weer na leek te denken over de afwezigheid van Winter. Matt zelf vond het verder niet extreem belangrijk of Winter er nu wel of niet was, en wilde Jennifer hier ook niet op wijzen, toen de vrouw uit haarzelf al aangaf dat ze dan later wel met Winter zou gaan praten. Amathist knikte, blij dat ze niet had besloten het gesprek dan maar te verplaatsen. Hij was de hele dag al aan het wachten op wat ze nou zo nodig moest vertellen, als hij nog langer moest wachten ging hij echt boos worden. Gelukkig was Jennifer voor de verandering eens niet lang van stof en gooide ze meteen naar voren waar ze het over wilde hebben. ‘Ik stop als begeleider van District 1,’ sprak de vrouw. Haar toon was resoluut en Matt staarde haar een tijdje aan om te zien of ze misschien een grapje maakte. Humor was nooit zijn sterkste kant geweest en hij had inmiddels wel geleerd om de gezichten van anderen te lezen om te zien of ze serieus waren of een grapje maakten. Bij Jennifer was echter geen teken op haar gezicht te vinden dat ze een grapje maakte; geen twinkeling in de ogen, geen spiertje dat trok bij een mondhoek om een lach binnen te houden, niks. Alles wees erop dat ze bloedserieus was.

Zijn ogen vernauwden zich en hij staarde haar aan terwijl hij probeerde te besluiten wat hij van deze mededeling vond. Eigenlijk wist hij wel wat hij ervan vond (namelijk belachelijk) maar dat ging hij natuurlijk niet meteen in Jennifer haar gezicht smijten. Hij mocht dan wel altijd recht voor zijn raap zijn, Jennifer had hem in de afgelopen jaren wel geleerd dat ze dat niet altijd kon waarderen. In plaats van “belachelijk” koos hij dan ook voor een ander antwoord, wat eigenlijk precies op hetzelfde neerkwam; ‘Dat slaat echt nergens op,’ reageerde hij, ‘Waarom zou je dat in hemelsnaam doen? Omdat Lucca en Avery het niet hebben gehaald?’ Hij kwam overeind uit zijn achteroverleunende positie en leunde naar voren. ‘Je stopte ook niet toen die andere tieners allemaal overleden, dus waarom zou je nu in hemelsnaam deze belachelijke beslissing maken.’ Oeps, had hij toch het woord belachelijk gebruikt. Ach ja boeiend, het was ook gewoon belachelijk. ‘Al zes tieners waren er overleden in de afgelopen drie jaar. Waarom zou het dan opeens anders moeten zijn na de nummers zeven en acht?’ Amathist zijn toon was bot en hij deed absoluut niet zijn best die zachter te maken. Zo was hij immers niet gemaakt. Jennifer moest zich niet zo aanstellen en gewoon haar werk blijven doen. ‘We gaan gewoon de trainingsprogramma’s aanscherpen en betere plannen afspreken zodat-’
‘Nee.’ De stem van Jennifer was vel, haar toon hard en de blik die ze hem gaf ze koud als ijs. ‘Ik ga stoppen. Sterker nog ik ben al gestopt, want ik heb vandaag op het plein al gezegd dat ik stop. Ik ga niet terugkomen op die woorden.’ Matt voelde zijn verontwaardiging en onbegrip stijgen. ‘Dat slaat nergens op!’ brieste hij. ‘Dus je geeft het nu opeens op? We zijn nu al jaren bezig met die kids en nu besluit je opeens om het op te geven?’ Hij leunde weer achterover in zijn stoel. ‘Ik ben teleurgesteld. Ik dacht dat jij niet zo gemakkelijk op gaf. Blijkbaar heb ik me in je vergist.’

OOC: Matt jij ongevoelige zak xD

De jongen staarde haar met opgetrokken wenkbrauw aan toen ze verklaarde dat de beslissing niet gemakkelijk was geweest. Pff, ja hoor. Dat ze vorig jaar en het jaar daarvoor ook al had overwogen te stoppen geloofde hij dan ook niet. Net als het feit dat dit jaar anders was trouwens. Wat was er nou anders geweest? Ze had twee tieners meegenomen, was vertrokken en was met lege handen terug gekomen. Totaal hetzelfde. Het enige wat anders was, was hoe lang ze in het Capitool was geweest. Jennifer vertelde intussen verder over haar ontmoeting met Madelynn, maar Matt rolde enkel met zijn ogen (wat hem wederom een ijsblik van Jenn opleverde). Dit was allemaal gezeur om niks. Jennifer wilde gewoon niet toegeven dat ze het niet kon en dat ze met de staart tussen de benen vertrok. Toen ze begon over een eigen kind keek hij haar even fronsend aan, waarop de vrouw verklaarde dat ze zwanger was. Ah dus daar kwam al deze onzin vandaag. Hormonale onzin. ‘Dus wie gaat het nu doen dan?’ vroeg hij, de hele mededeling van de zwangerschap negerend. ‘Ik mag toch hopen dat het niet door een mafkees van het Capitool wordt gedaan? Die hebben hier helemaal geen verstand van.’ Jennifer zuchtte diep en zakte naar achteren in haar stoel. ‘Ik weet het niet. Er waren dit jaar meer begeleiders die afkomstig waren uit het Capitool, dus ik neem aan dat ze iemand uit de hoofdstad pakken, tenzij iemand anders zich aanmeldt.’

Amathist staarde nadenkend naar de vrouw, welke met haar handen even over haar gezicht wreef. ‘Iemand uit het Capitool als begeleider zou een ramp zijn,’ sprak hij na een tijdje, waarop hij opstond. ‘Prima, dan doe ik het wel.’ De blik die ze hem schonk wekte verontwaardiging bij hem op. ‘Jij? Doe niet zo raar. Bovendien moet je minimaal dertig zijn om begeleider te mogen worden.’ Matt snoof. ‘Zo moeilijk is dat baantje van begeleider niet. Als jij ervoor kwalificeerde, dan kan ik het zeker. Daarbij,’ voegde hij er wijzend aan toe, ‘Jij was ook negenentwintig toen je werd gevraagd en ik word met een paar maanden dertig.’
‘Ze gaan je echt niet aannemen.’ Matt sloeg zijn armen over elkaar. ‘We zullen zien.’ Vervolgens liet hij zijn armen weer zakken en draaide zich om. ‘Als dat alles was dan ga ik er nu vandoor. De Spelen zijn nog niet voorbij en morgen moet er weer getraind worden.’ En met die woorden verliet Matt het kantoor.

Haar gesprek met Amathist verliep absoluut niet zoals ze had gepland, maar wellicht was het ook dom geweest van haar om te verwachten dat de jongen die ze al aardig wat jaren kende hier wel mee akkoord zou gaan. Had ze dan werkelijk te lang niet meer met Matt samengewerkt om te weten hoe zijn gedachtegang werkte? Blijkbaar wel, want de nonchalante houding die hij vertoonde, het gebrek aan begrip en de koppigheid waren allemaal punten van hem die ze vroeger maar al te goed kende, maar om de één of andere reden compleet was vergeten. Wellicht was het ook wel de schuld aan haarzelf, aangezien ze zo ontzettend druk was geweest met haarzelf, haar eigen leven en haar eigen beslissingen, dat ze vergeten was in te schatten hoe Amathist dit op zou pakken. Daarbij stak het haar ook wel wat dat Winter er niet was. Waar hing die meid uit? Het gesprek dat ze nu voerde begon steeds meer en meer op een discussie of een ruzie te lijken dan een overleg waarin ze haar keuzes uitlegde aan iemand die ze vertrouwde. Ja, dit ging dus absoluut niet de goede kant op.

De meest verrassende wending was wellicht dat Matt verklaarde dat hij de positie van Districtbegeleider dan wel van haar over ging nemen. Zijn stekende opmerking deed pijn en getuigde van zeer, zeer weinig respect jegens haar. Jennifer bleef nog een tijdje zitten nadat Matt was vertrokken terwijl ze het gesprek opnieuw afspeelde in haar hoofd. Ze voelde zich vermoeid en ergens ook wel een beetje in de steek gelaten. Ze had gehoopt op de steun van zowel Amathist als Winter, maar op beide kon ze blijkbaar toch niet rekenen. Wellicht dat ze het met Matt nog recht kon breien gaanderweg. Hopelijk.. En Winter, ja waar was die? Moest ze op zoek gaan naar het witte meisje, of moest ze gewoon geduldig wachten? Ze was niet Winter haar moeder, noch was Winter een klein kind waar op gelet moest worden. Nee, ze kon wel voor zichzelf zorgen, daar moest ze op vertrouwen. Winter zou wel terug komen als ze het eraan toe had, dat wist ze bijna 100% zeker. Met een diepe zucht hees Jennifer zichzelf overeind uit haar stoel en verliet ze haar kantoor. Amathist was blijkbaar meteen doorgegaan naar huis, want het trainingscentrum was verder verlaten. Even liet de vrouw haar blik door de zaal glijden, waarna ze de lichten uit deed, het gebouw afsloot en op weg ging naar huis. Ze had genoeg dingen te plannen en te regelen. Geen tijd dus om te lang stil te staan bij haar zorgen. Doorgaan was wat ze nu moest doen.