De afgelopen vier jaar hadden duidelijk uitgewezen dat een eerste indruk nooit de juiste was. De sterke tributen werden regelmatig als eerste afgeslacht, en de zwakkelingen bleken slim te zijn – of domweg geluksvogels.
Toch weerhield dat de Spelmakers er niet van om weer al bij de boete onderling te gokken wie als overwinnaar uit de strijd zou komen. Vorig jaar had Quinten Antonius net afgetroefd. Hij had al zijn geld op Kasa gezet en de volgorde van de doden aardig goed gegokt. Het jaar daarvoor had Quinten ook al gewonnen en het jaar daarvoor was het Camilla geweest. Tyrell verloor elk jaar glansrijk.
Maar dit jaar zou het anders zijn. Hij zou gewoon niet op de personen wedden die hij op het eerste gezicht als kanshebbers inschatte.
Dit jaar volgde hij de boete in een willekeurig restaurant met willekeurige mensen die bij hem in de buurt zaten. Er was nauwelijks plek om te lopen, zo dicht waren de tafeltjes op elkaar geplaatst. Tyrell probeerde zijn directe omgeving te negeren. Het was altijd goed voor zijn ego als mensen selfies met hem probeerden te nemen, maar dat moesten ze dan maar wel doen zónder hem te storen. Hij hoefde niet toneel te spelen om zichzelf een air van afstandelijkheid en minzaamheid te geven.
Zoals elk jaar begon de boete in District 1. Het was Tyrell een raadsel waarom 1 nog nooit gewonnen had. Misschien was het geen wijdverspreide kennis, maar hij wist wel degelijk dat er in District 1 actief getraind werd voor de Spelen. Blijkbaar niet goed genoeg.
'Hé, er is een andere begeleider,' riep een van de toeschouwers verbaasd uit.
'Ja, had je dat nog niet gehoord?'
'Die ander is zeker ontslagen omdat ze niet genoeg succes boekte.'
Het was Tyrell niet eens opgevallen dat er dit jaar een man op het podium van District 1 stond in plaats van een vrouw. Hij bekeek de schijnbaar nieuwe begeleider goed, maar moest toegeven dat hij helemaal niet wist hoe de vorige begeleider eruit had gezien. Hij was dan ook niet geïnteresseerd in de begeleiders. Hij keek voor de tributen. Het slachtvee.
Hij gniffelde toen de ex-begeleider in beeld kwam. Oh ja, zó zag ze eruit. Dat was inderdaad wel een wereld van verschil met de huidige begeleider. Zelfs hij had moeten zien dat er iets veranderd was. Maar wat zou dat zeggen over de kansen van District 1 tijdens de komende Hongerspelen?
Amathist Jewel zag er zo op het eerste gezicht als een jong broekie uit, niet iemand die een goede begeleider was. Maar hij handelde doelgericht. Hij pakte zonder overdreven gedoe de eerste naam: 'Crystal Forrest!'
Tja. Dat... eh... was waarschijnlijk niet helemaal waar Jewel op gehoopt had. Tyrell boog zich over zijn tablet om een notitie te maken. Crystal Forrest was een klein en tenger meisje. Hoe oud zou ze zijn? Veertien of vijftien? Ze had duidelijk moeite om haar tranen binnen te houden. Hoe lang zou het duren voordat District 1 zou inzien dat het een eer was om uitgekozen te worden? Net als District 2, die hadden dat allang door.
Tyrell kon een glimlach niet onderdrukken bij die gedachte. District 2 was toch eigenlijk een belachelijk naïef district. Waren alle districten maar zo makkelijk.
'De tweede tribuut voor dit jaar is... Neo Norose!'
Er klonk een applaus in het restaurant, veel harder dan voor Forrest geklonken had. Een hoge vrouwenstem riep: "Ooeh!". Geen wonder, want Neo Norose was een gespierde jongeman, die er – zo vermoedde Tyrell – niet slecht uitzag in de ogen van de gemiddelde Capitoolbewoner. Hijzelf voelde enige afschuw toen hij zag hoe netjes de jongen uitgedost was - en dan die gel in zijn haar... bah.
Wederom maakte hij een notitie. Norose was een kanshebber, dat was duidelijk. IJdel, maar ook koel in zijn hoofd. Hij leek niet teveel sentimentele gedachten aan zijn familie te besteden.
Al snel werd er overgeschakeld naar District 2, waar ook honderden kinderen bijeen stonden op het centrale plein. Net als in District 1, werd ook hier getraind voor de Spelen. Begeleider Simeon Clare was dan ook een groot voorstander van de Spelen en van het Capitool. Tributen die teveel huilden, sloeg hij zonder aarzelen. Tyrell kon hem als begeleider wel waarderen, ook al kende hij hem alleen van verhalen.
'Dominic Richards!'
Wederom werd er geapplaudisseerd in het restaurant. Tyrell keek peinzend naar de beelden van Dominic Richards, die naar het podium liep. Ogenschijnlijk kalm, emotieloos. Dat was echter niet waarom Tyrell naar het beeld staarde. Hij vroeg zich af of dit een meisjesachtige jongen was of een jongensachtig meisje. Zowel de naam als de kom waaruit de naam was gekomen boden geen uitsluitsel. Hij twijfelde over de kansen van deze tribuut, fysiek zag hij er niet veelbelovend uit, maar hij leek ook niet erg onder de indruk van zijn nieuwe rol als tribuut.
'Jonathan Rowbottom!'
Een typische puber. Het soort populaire arrogante jongen waar Tyrell zo'n hekel aan had. Die zou het waarschijnlijk nog ver schoppen ook, met een prettig bondgenootschap en zo. Hij hoopte dat die vaak in de clinch zou liggen met Clare. Hij kon vast een goed pak slaag gebruiken.
In District 3 stapte Alexandra Leifsson naar de kom met namen. Leifsson was misschien wel de enige begeleider die niet uit het Capitool kwam waarmee Tyrell daadwerkelijk even had gepraat. Dat had hij alleen maar onthouden omdat hij zich de littekens op haar gezicht herinnerde. Ze zag er afschuwelijk lelijk uit. Iets wat hij van een afstandje intrigerend vond, maar in een een-op-een gesprek toch best wel storend. Waarom had ze ook alweer tegen hem gepraat? Tyrell staarde mijmerend voor zich uit. Oh ja, had zij niet ook een trainingscentrum willen openen in haar District? Belachelijk! Alsof hij District 3 zoiets zou gunnen.
Zijn gedachten werden ruw verstoord door opnieuw een applaus. Er was een meisje in beeld te zien, de eerste tribuut van District 3. Al snel hoorde hij dat ze Lennox Forrest heette. Er werd gespeculeerd of ze op enige manier verwant kon zijn aan Crystal Forrest. Ook werd er verwonderd gepraat over haar haren, die blauwgeverfd waren. Pas later zou het tot Tyrell doordringen dat haren verven alleen in het Capitool heel normaal was.
Hij wist niet goed wat hij van Forrest II moest denken. Blauw haar. Waarom nou weer blauw haar? Blauw haar deed hem aan zijn zus denken. Hij merkte dat hij alvast een paar redenen aan het opschrijven was waarom Forrest II het niet zou halen. Mensen die hem aan zijn zus deden denken, mochten niet te lang blijven leven.
'Capri Moreno!'
Daar was de tweede tribuut van District 3, wederom een meisje. Verrassend snel zette ze zich in beweging, maar Tyrell zag ook dat ze niet heel soepel liep. Dat zagen de mensen om hem heen ook.
'Ze lijkt wel kreupel,' zei er één en een ander zei: 'Heeft ze een houten been?' En weer een ander riep luidkeels dat "dit" het niet ver zou schoppen. Daar was Tyrell het helemaal mee eens. Hij plaatste Moreno onderaan het lijstje dat zich op zijn tablet aan het vormen was. Onder Crystal Forrest.
'Mickayla Gardner' was de eerste tribuut voor District 4. Relatief oud, oogde gezond en ook niet onbelangrijk: ze kwam uit District 4. Tyrell hoopte voor de variatie dat Gardner niet zou winnen, maar zijn gevoel zei dat ze een kanshebber was. Hij zette haar hoog in zijn ranking.
Begeleider Matthew Mills liep opnieuw naar de kom en pakte een briefje, dat hij op de grond liet vallen. Tyrell ging meteen alert rechtop zitten. Dit kon gewoon onhandigheid zijn, maar het kon ook een afleidingsmanoeuvre zijn om het briefje te verwisselen met een briefje dat hij uit zijn mouw haalde, zoals een goochelaar. Hij ontspande iets toen hij het idee kreeg dat het echt alleen maar onhandigheid was geweest en geen valspelerij.
'Ikram Nasrallah!'
Zo te zien leverde District 4 net als District 3 twee dames. Voorgaande jaren waren vooral de vrouwen smaakmakers geweest, dus misschien was dat niet zo erg. Zolang er uiteindelijk maar een jongen won.
Dit meisje droeg een hoofddoek. Waarom? Tegen de zon? Waren de muggen vervelend? Waarom leek zij de enige te zijn? Was ze kaal en schaamde ze zich daarvoor? Nog belangrijker: zou ze verwachten dat ze die hoofddoek tijdens de Spelen ook op mocht houden?
District 5 bracht Sam Montagne en Sushila Yama. Montagne was op geen enkele manier een opvallende verschijning, vond Tyrell, behalve dan dat het merendeel van de tributen tot nu toe blank was geweest. Yama was iel en zag er dom uit, aldus Tyrell. Hij merkte ook dat deze twee tributen bij het overige publiek ook niet bijzonder veel emoties opriepen. Wat bracht District 5 hen ook alweer? Oh ja, energie. Woonden er dan misschien vooral slimme mensen? Hij wist dat de begeleider hoogbegaafd was, misschien zouden ze heel tactisch gaan spelen. Hij aarzelde lang voordat hij de twee tributen een plaatsje in zijn lijst gaf: de grijze middenmoot.
Qua begeleiding verwachtte Tyrell helemaal niets van District 6. Toch was het een district dat niet slecht had gepresteerd in de vorige Spelen. De eerste naam die viel was 'Phoebe Ralston!'. Er weerklonk een aarzelend applaus toen het meisje in beeld kwam. Ze was niet groot, wel breed. Ze was niet knap, had geen modelfiguur, maar waarschijnlijk wel kracht. Tyrell knikte goedkeurend. Dat was tributenmateriaal, hij wist het zeker.
Hoe anders dacht hij over 'Milena Thibault!', die er erg lieflijk uitzag. Tyrell moest haast kotsen. Hij zette het meisje laag in zijn lijst.
In District 7 werden de namen voorgelezen door Bristow, die een aantal jaar geleden de Spelen had gewonnen. Tyrell ervaarde nog steeds een stevig wantrouwen als hij haar of een van de andere winnaressen zag. Gelukkig bleef ze niet te lang aan het woord, ze hield het simpel: 'Mineko Takenaka.'
In eerste instantie dacht Tyrell dat het om een meisje ging, maar het volgende moment werd de tribuut in kwestie in beeld gebracht. Er klonk enthousiast gejuich in het restaurant. District 7 was van zichzelf al een geliefd district en Mineko Takenaka bleek een lange, gespierde jongeman te zijn, met een zelfverzekerde uitstraling. Tyrell keek nog even toe hoe de jongen naar het podium liep zonder ook maar een hint van tranen en besloot toen dat dit toch wel heel goed een Winnaar kon zijn. Hij was blij dat hij Mickayla Gardner van de eerste plaats af kon halen.
'Gabriel Katz!'
District 7 bracht dus twee jongens. Dat niet alleen: het district bracht twee sterke jongens. Ze leken beiden gezond. Ze leken beiden in smaak te vallen bij het publiek. Ze waren beiden goed gebouwd. Geen van beiden huilde. Als deze twee zouden samenwerken... Tyrell keek om zich heen, naar enkele zwijmelende blikken en hoofdjes die goedkeurend knikten. Ze zouden sponsoringen kunnen oogsten. Veel sponsoringen. Als ze maar durfden te moorden. Als ze maar niet dom bleken te zijn. Na enige aarzeling zette Tyrell Katz onder Takenaka. Hij wist niet goed waarom.
Tyrell vond de boete van District 8 altijd lastig. De begeleidster, Eutropia Gold, was in veel opzichten een opvallende en afleidende verschijning. Het leek altijd of zij meer en langer in beeld was dan welke van de andere begeleiders dan ook.
Hij schoof wat heen en weer op zijn stoel, zijn ogen schoten heen en weer tussen het beeldscherm en de mensen om hem heen, alsof hij geen keuze kon maken waar hij het beste heen kon kijken.
'Morgana Fay!'
Gelukkig. Het volgende shot toonde een meisje. Tyrell probeerde Eutropia Gold weer uit zijn gedachten te bannen. Morgana Fay was echt een meisjes-meisje. Haar leeftijd was moeilijk te schatten, maar ze was in ieder geval een stuk jonger dan bijvoorbeeld Eutropia Gold. Ze droeg ook een stuk meer kleding. Fay leek niet erg onder de indruk van het hele circus om haar heen. Ze leek zelfs haast een beetje verveeld.
Tyrell zette Fay net onder Lennox Forrest.
Eutropia Gold verscheen weer in beeld. Tyrell wist niet goed waar hij moest kijken. Ze leek een eeuwigheid nodig te hebben voor ze een briefje uit de kom haalde. 'Aliya Villiers!'
Aliya Villiers was een haast simpel meisje in relatief opvallende kleding. Dat was misschien ook wel te verwachten van het kledingdistrict. Tyrell vond meteen dat ook zij in de middenmoot hoorde. Zou ze meer of minder kans maken dan Lennox Forrest? Hij trommelde met zijn vingers op de tafel. Meer? Minder? Hij besloot haar net boven het meisje uit District 3 te plaatsen.
Daarmee had hij District 8 weer overleefd. In District 9 stapte Lucius Blackbourne naar voren. Hij was een beetje het lachertje van het Capitool. Elk jaar viel hij tijdens de Spelen wel weer een keer flauw, als er te veel bloed vloeide. Tyrell wilde graag nog eens zien wat Blackbourne zou doen als één van de tributen onthoofd werd. Misschien had hij dit jaar geluk.
Christian Garrett en Thomas MacFarland leken geen imposante tributen. Ze waren jong en zo te zien onbezonnen. Tyrell geloofde niet dat ze op kracht zouden winnen en sponsoringen hoefden ze ook niet te verwachten. Op hun verstand hoefden ze ook niet te rekenen, dat kon hij zo wel zien.
In District 10 werd een lange jongen het podium op gebracht. Antonio Meadows stak overal bovenuit. Hij zou nog moeite hebben zich te verschuilen in de arena. Tyrell merkte dat zijn aandacht verslapte. Twaalf districten was toch wel een heel aantal. Hij had een hekel aan kinderen en jee, wat zag je veel kinderen op zo'n dag! Hij plaatste Meadows tussen Richards en Montagne.
Swan zette hij zonder aarzelen helemaal onderaan. Geen twijfel mogelijk.
'Mahu Oghene!' Met die naam waren ze bijna aan het einde van alle boetes. Nog maar twee districten. Er klonk een bescheiden applaus. Mahu Oghene leek een sterke jongedame. Misschien niet fysiek, maar in ieder geval wel geestelijk. Opvallend was wat ze om haar knie had. Tyrell, die nog nooit iemand met een brace had gezien, keek er vol verwarring naar. De naam van de volgende tribuut werd al getrokken toen hij besefte dat het een zelfgemaakt hulpmiddel was om haar knie te ondersteunen – of iets in die trant. Oh ja, niet overal hadden ze zulke goede hulpmiddelen als in het Capitool. Pech voor haar.
'Ella Stone!'
Ella Stone was een gemiddeld meisje in vrijwel elk opzicht. Of ze dat ook in geest en qua verstand was moest nog blijken, maar gebaseerd op het eerste gezicht plaatste Tyrell haar zonder aarzelen in de middenmoot. Ze zag er niet uit als een winnaar.
District 12. De begeleider, met een moeilijke naam die weliswaar in beeld verscheen, maar dan alsnog niet te onthouden was, was weer een gigantische clash van kleuren. Het deed haast pijn aan je ogen. Maar daarover mocht Tyrell niet klagen, want die zag toch alles door een groene waas dankzij zijn gekleurde brilglazen.
'Jean-Marie Waltstein!' Was de eerste naam die werd omgeroepen. Tyrell gniffelde toen hij zag wat voor persoon bij die naam hoorde. Met zo'n naam was je per definitie al kansloos. Misschien was dat niet helemaal eerlijk, want Waltstein leek wel sterk en hij was groot. Toch kon Tyrell het gevoel niet van zich afzetten dat het een sulletje was. Bovendien kwam hij uit District 12, het meest onnozele district dat Panem kende.
'Opal Thornton' was met dat argument ook gelijk geen kanshebber. Tyrell plaatste deze laatste twee namen in de lijst. Toen keek hij kritisch naar wat zijn gok zou worden: Mineko Takenaka zou winnen, Maggy Swan zou als eerste sterven. Dat klonk heel logisch. Te logisch.
Tyrell werd zich bewust van een aantal mensen dat mee probeerde te lezen. Hij schermde zijn tablet af voor de nieuwsgierige omstanders. 'Ga maar een drankje voor me halen,' snauwde hij. Toen keek hij weer naar zijn lijst. Te logisch. Veel te logisch.
Hij wist echter ook niet wat dan wél het verloop van de Spelen zou worden. Hij staarde naar de namen en de foto's die erbij stonden. Gaf hij District 7 te veel credit? Had hij te weinig vertrouwen in District 12? Hoe meer hij nadacht, hoe minder duidelijk het werd. Hij werd er wanhopig van. Dit jaar wilde hij de pool eens winnen, verdorie!
In een vlaag van irritatie besloot hij gewoon de hele lijst om te draaien. Hoppa, weg logica. Maggy Swan zou winnen en de jongens uit District 7 zouden snel sterven.
Dat klonk toch wel weer erg absurd. Hij zuchtte diep. Oké, vooruit, Maggy Swan zou niet winnen. Hij plaatste Capri Moreno boven haar.
1. Capri Moreno (3)
2. Maggy Swan (10)
3. Crystal Forrest (1)
4. Thomas MacFarland (9)
5. Christian Garrett (9)
6. Jean-Marie Waltstein (12)
7. Milena Thibault (6)
8. Sushila Yama (5)
9. Morgana Fay (8)
10. Opal Thornton (12)
11. Lennox Forrest (3)
12. Ella Stone (11)
13. Aliya Villiers (8)
14. Sam Montagne (5)
15. Antonio Meadows (10)
16. Mahu Oghene (11)
17. Dominic Richards (2)
18. Ikram Nasrallah (4)
19. Phoebe Ralston (6)
20. Jonathan Rowbottom (2)
21. Neo Norose (1)
22. Mickayla Gardner (4)
23. Gabriel Katz (7)
24. Mineko Takenaka (7)
Zo. Dit moest het dan maar zijn. En als hij er compleet naast zat, dan kon hij altijd zeggen dat hij het toch niet serieus ingevuld had. Dat was met deze lijst in ieder geval niet moeilijk te geloven.
