Gabriel was redelijk vroeg beneden op de derde dag. De lift was leeg geweest toen hij instapte en hij was nog altijd de enige aanwezige geweest toen hij op de kelderverdieping stopte, maar beneden bleken al wel een paar mensen te zijn. Zo viel zijn blik al snel op Christian, die schijnbaar wat zenuwachtig liep te ijsberen. Gabriel liep naar hem toe en begroette hem door zijn hand op te steken en zijn naam te noemen. Christian hield halt en begroette hem op dezelfde manier. "Ik snap echt niet dat we niet gewoon eerder naar binnen mogen als we al beneden zijn", klaagde hij. "Zouden ze ons niet moeten belonen voor wat enthousiasme?" Hij tikte ongeduldig met een voet op de grond en staarde naar de klok. Gabriel keek ook even. Oh, hij was zelfs nog wat vroeger dan hij had gedacht. De ruimte ging pas over tien minuten open. "Nog geen Thomas?" vroeg Gabriel. Christian snoof. "Nee joh, die draaide zich nog eens lekker om toen de wekker ging. Had ik ook moeten doen. Wat ga jij zo doen, trouwens?" Gabriel had daar al even over na staan denken in de stille lift, en liet nu weten dat hij aan camouflage zat te denken. Christian snoof opnieuw, veegde een lok uit zijn gezicht en keek nog eens op de klok. "Nou, dan scheiden onze wegen zich zo. Ik ga mijn tijd niet verdoen door te zitten knutselen. Ik ga vallen bouwen. Dan stappen al mijn tegenstanders straks zó in een berenval. Tsjak!" Hij klapte plotseling en hard in zijn handen bij dat laatste woord en lachte toen hij Gabriel zag schrikken. Gabriel glimlachte een beetje zenuwachtig, niet helemaal comfortabel met hoe Christian het onderwerp benaderde. Alsof het een spelletje was. Ergens wilde hij de jongen erop wijzen dat het hier om leven en dood ging. Dat er niets grappigs was aan andere mensen in berenvallen laten stappen. Hij hield echter zijn mond, want hij had niet echt zin om een discussie aan te gaan.

Langzaam stroomde de wachtruimte vol. Gabriel was even ongerust geworden toen Christian had verteld dat Thomas wat uit was blijven slapen - zeker nadat Maggie de vorige dat buiten had moeten blijven - maar de jongen kwam op tijd uit de lift gestapt. Terwijl hij gaapte stak hij even zijn hand met de missende pink op naar Gabriel, maar toen de trainingsruimte openging liep hij een andere kant op. Camouflage was waarschijnlijk ook niet echt zijn ding. Gabriel bleek niet de enige te zijn die camouflage wilde doen; Milena was ook al op dit onderdeel af gestapt. Gabriels blik viel ook even op Opal, die nog wat zoekend rondkeek, en wenkte haar. "Ach ja, camouflage", zei ze toen ze zich bij hen voegde. "Ik geloof niet dat iemand daar in voorgaande jaren ook maar iets aan heeft gehad, maar de andere onderdelen zijn voor mij toch ook niet veel nuttiger." De trainer van dit onderdeel had weinig geduld. Na een korte eerste uitleg, duidelijk met tegenzin gegeven, deed Antigone haar uiterste best het groepje verder te negeren. Op een gegeven moment liep ze zelfs weg om bij het vechten met wapens te gaan staan kijken.

Alledrie bleken ze er niet al te slecht in te zijn. Op Gabriel's suggestie oefenden ze in een kringetjes op elkaar, want dat was toch leuker dan allemaal een beetje op je eigen arm te zitten tekenen. Opal volgde de instructies exact op, en maakte de textuur van boombast exact na op Milena's arm. Die zat op haar beurt op Gabriels arm te schilderen. Zij maakte de voorbeelden niet exact na. Ze kopieerde meer het algemene idee van de boombast dan ieder vormpje exact te reproduceren. Intussen zat Gabriel op Opals arm meer te freestylen. Want bomen waren reuzeleuk, maar je kon ze ook een beetje styleren en wat fancy kleurtjes toevoegen. Je was in het Capitool of niet, toch? Ze werkten in stilte, en na een tijdje begon Milena zachtjes voor zich uit te neuriën. Ze glimlachte zelfs wat onder het werk en het was duidelijk dat ze het leuk vond om te doen. Op een gegeven moment verbrak Opal de rust echter, toen haar blik viel op wat Gabriel aan het schilderen was. "Waarom zit er blauw in die boombast?" vroeg ze plotseling. Gabriel haalde zijn schouders op. "Omdat blauw een mooie kleur is." Hij grijnsde. Opal was nog niet echt overtuigd. "Maar... bomen zijn niet blauw. Je moet een boom namaken. Anders is het geen camouflage." "Waarom zou ik camouflage maken als ik ook een blauw met bruine boom kan maken?" wierp Gabriel geamuseerd tegen. "Omdat camouflage je leven kan redden, en blauwe bomen je in een levende schietschijf veranderen." Gabriel hield zijn hoofd een beetje schuin. "Kom nou, Opal, zo'n argument verwacht ik niet van jou. We waren er al over eens dat we allemaal ten dode opgeschreven waren, toch?" Milena, die tot nu toe rustig door was blijven werken, stopte even en ging na een korte aarzeling weer verder. "Dat weten jullie niet zeker, toch?" zei ze. "Iedereen maakt een kans." Gabriel keek even naar haar werk en glimlachte. "Wat mooi", zei hij. "Zou je misschien ook een vogel kunnen schilderen?" Ze leek even verbaasd, en tegelijk gevleid door het compliment, en knikte. Even was het stil. Gabriel keek naar Opal, en toen weer naar Milena. "Het ding is... We gaan niet winnen, want we kunnen niemand pijn doen. Dat zit niet in ons, snap je?" Milena had een was zenuwachtig glimlachje op haar gezicht, maar haar hand was vast terwijl ze het penseel in de blauwe verf doopte en de omtrek van een vogeltje begon te schilderen. "Jij wil toch ook niemand pijn doen?" Milena schudde zwijgend haar hoofd. "Doet hoeft ook niet. Je kunt ervoor kiezen om het niet te doen. Dat is wat wij hebben gedaan. Daarom gaan we niet winnen." "En omdat we zwak zijn", voegde Opal daar nog even behulpzaam aan toe. "Kom nou, kijk naar ons, kijk naar jezelf. Denk je nu echt dat iemand van ons een kans maakt tegen tributen als Neo, of Dominic, of zelfs die irritante Jean-Marie? Zij kunnen vechten. Wij kunnen boombast en vogeltjes schilderen." Milena keek wat ongemakkelijk van de een naar de ander. "Ik..." "Wij zijn geen winnaarsmateriaal", zei Opal. "Wij zijn geen moordenaars", zei Gabriel. Hij glimlachte naar Milena. Iedereen viel stil. Na een tijdje gingen ze door met schilderen. Gabriel voelde zich niet echt prettig bij hoe ongemakkelijk de sfeer geworden was. Hij had gehoopt een open gesprek te kunnen voeren, maar Milena voelde zich duidelijk nog niet klaar om een beslissing te maken. Ze leek absoluut niet gewelddadig en Gabriel wist zeker dat ze geen mensen pijn wilde doen, maar hij voelde dat ze bang was. Na een tijdje waren hun armen volgeschilderd. Elegante houtvormen en twee schitterende blauwe vogels sierden Gabriels arm. Opals arm zag blauw en bruin in houtsnijwerkachtige patronen - tot Gabriels spijt wat rommeliger uitgevoerd dan zijn oom had gekund - en Milena's arm was een exacte kopie van het stukje boombast dat als voorbeeld op tafel lag.

Hun wegen scheidden zich hier. Gabriel wilde nog graag naar de insecten gaan kijken - de kleurrijke wezentjes bleven hem fascineren - maar de andere twee wilden liever nog wat andere dingen oefenen. Nog een reden om naar de insecten toe te gaan: er stonden twee tributen die hij tot nu toe nog nauwelijks had gesproken en het leek hem een mooie kans om kennis met hen te maken. Het waren de jongens uit 5, Sam en Sushila. De eerste zat met een geconcentreerde blik naar de beestjes te kijken en stelde af en toe een vraag aan de trainer, die meer dan blij was om uitgebreid antwoord te geven. Sushila stond tussendoor ook wat tegen zijn districtgenoot te babbelen, en leek het geen probleem te vinden om Gabriel in het gesprek te betrekken. Die leek tenminste wat meer bereid om over koetjes en kalfjes te praten dan de andere jongen.

OOC: Gabriel praat voor de training even met Christian, gaat camoufleren/kunstschilderen met Opal en Milena en komt na zo'n anderhalf uur bij Sam en Sushila bij het insectenonderdeel aan.

Ella had zich de eerste dagen van de training afzijdig gehouden. Ze was geen persoon die snel contact legde met anderen, en zeker gezien het feit dat ze hen moest doden of zelf gedood zou worden, zag ze er ook weinig heil in om met ze te gaan praten. Nee, ze was iemand die liever observeerde, of buiten dat zich liever bezig hield met haar eigen kansen vergroten. Ze was immers slim genoeg om te weten dat haar kennis over bepaalde elementen, of haar handigheid met wapens redelijk tekort schoot.

Het was dan ook een kwestie geweest in kijken wat handig was om te doen. Ze wist dat haar wilskracht en het feit dat ze sterk was in haar voordeel kon liggen, maar ze wilde de rest ook niet de kans geven om te zien waar ze goed in was. Misschien hield ze op dat onderdeel, immers, nog een voordeel van de verrassing.

Tijdens dag een besloot het merendeel naar de wapens te gaan, een deel naar de vallen en strikken en een ander deel, nog kleiner, naar de planten. Het was uitermate hopeloos om zich bij de wapens te voegen, zeker omdat ze geen zin had in mensen, en haar plantenkennis was dankzij haar leven in district 11 goed genoeg. In plaats daarvan besloot ze haar kennis over insecten bij te spijkeren, voor zover ze hier ook niet van op de hoogte was. Je wist immers maar nooit wat je tegenkwam.

Tijdens dag twee had ze zich voornamelijk gefocust op de vallen, en hoewel ze hier nog redelijk onhandig in was, leerde ze wel een beetje bij en misschien dat ze er een beetje mee zou kunnen doen in het veld, als het nodig was.

Dag drie, echter, besloot ze zich te richten op de touwen. Het was meer dan wat ze eerder van zichzelf had laten zien, maar een parcours door met alleen touwen kon misschien wel helpen met het op peil houden van wat ze thuis soms ook moest doen - van boom naar boom gaan. Ze zou zichzelf immers voor haar kop slaan als deze dagen van dat laten gaan haar wat roestiger zouden maken dan anders. En dus ging ze aan de slag. En ze hoopte maar dat niemand haar lastig zou vallen.

OOC: Whooh eerste post met Ella. En het is roestig. Forgive me.
Basically what happens is: summary van wat ze de eerste dagen heeft gedaan, en dat is voornamelijk afzijdig houden en vooral niet inspelen op haar talenten. Nu is ze bezig met het touwenparcours.