Het was eindelijk tijd. Morgana meende dat ze haar hart wat sneller voelde kloppen toen ze door de schachten omhoog gingen. Wat stond haar te wachten? De Arena was iedere keer een geweldige creatie, een prachtige verrassing; en die liet ze graag over zich heen komen. Zodra alle Tributen bovengronds waren, begon Morgana goed om zich heen te kijken en de omgeving in zich op te nemen. Ze had er maar enkele seconden voor natuurlijk. Daarna was het zover. Daarna was je je leven niet meer zeker.

Ze had de capuchon die aan haar jas zat naar beneden gelaten. Ze was al redelijk klein, vergeleken met de 17- en 18-jarigen hier en als ze wilde dat haar potentiële bondgenoten haar zagen staan, moest ze vooral niet haar capuchon over haar hoofd trekken. Straks zagen ze haar nog aan voor Maggy, dat zou verschrikkelijk beschamend zijn. Morgana wierp een korte blik op de Hoorn des Overvloeds, waar ze omheen stonden. Ze kon enkele tassen zien liggen, waarvan ze ervan uitging dat die om de gehel hoorn heen lagen. Niet dat dat haar uitmaakte, ze zou nooit op tijd bij een mogelijke tas aan de andere kant zijn. Dat was een ander verhaal voor de tas die relatief dichtbij lag (tas D). Of misschien die andere (tas E), die kon ze ook nog wel goed zien.

Maar voordat Morgana besliste of ze naar een tas toe zou rennen of niet, keek ze razendsnel om zich heen om de gezichten te herkennen die ze geprobeerd had de afgelopen dagen feilloos te kunnen linken aan hun kracht en hun zwaktes, hun gewoontes en dingen die ze verafschuwden. Haar tegenstanders. Naast haar stonden Ikram en Ella; die zouden beiden nog wel eens voor de tas kunnen gaan, al gaf Morgana zichzelf een voordeel in beslisvaardigheid en snelheid. Ella was wel snel, maar Morgana was iets dichterbij de tas (D) dan Ella, die misschien voor de andere zou gaan. Ikram leek haar niet de meest besluitvaardige, die zou vast eerst willen kijken of iemand anders al voor een tas ging of dat ze weg moest rennen.

Naast Ikram stonden Sam, Neo, en Antonio. Antonio kwam enkele centimeters boven Neo uit en was ook aan het rondkijken. Morgana had geen intentie om zich aan Sam vast te klampen, die leek haar nutteloos in de Arena. Neo had ze niet echt gesproken en hoewel hij misschien een goede bondgenoot zou zijn geweest, stond hij niet op haar lijstje om te benaderen. Nee, dat gold voor de jongen naast hem, Antonio. De vee-arts die vast compleet geloofde dat zij uit liefdadigheid huisdieren in haar District opereerde. Ze moest zijn aandacht zien te trekken en hem ook naar de tas laten komen, hij had het voordeel van lange benen en haar nudge zou zijn besluitmaking misschien wel versnellen.

Aan de andere kant, naast Ella, zag ze Jean Marie, Aliya, en Mineko. Jammer genoeg kon ze niemand echt goed een veelbetekenende blik toewerpen vanaf haar positie, dus het zou allemaal op de chaotische seconden aankomen nadat het startsein had geklonken. Nou ja, voor Aliya maakte haar dat niets uit, Morgana wilde zich liever niet bij haar Districtsgenoot voegen. Interessanter waren de grote, sterke, strijdvaardige jongens aan haar beiderzijden. Morgana had potentieel gezien in Mineko's steektechnieken nadat hij haar had bedankt voor haar geweldige lesje "Where to stab 101"; ze moest zijn aandacht ook zien te trekken. Ze hadden immers al het een en ander overlegd en Morgana zou het heel jammer vinden als ze elkaar niet vanaf het begin van de Spelen zouden vinden. Daarna waren de groepjes gemaakt en de kansen op samenwerking miniscuul.

De timer liep af, ze mochten beginnen. Morgana had van vorig jaar wel geleerd dat eerder proberen te gaan niet zo'n slim idee was. Anders had zij misschien dit jaar wel op de mijnen gestapt. Ze vocht niet graag eerlijk en een voordeel pakken waar je kon was echt haar ding. Maar sterven als allereerste, nog voor de Spelen begonnen? Dat was gewoon dom. En Morgana liet zich niet graag dom noemen.
Aangespoord door het startsein schoot ze een paar stappen naar voren, waarna ze de blik van Antonio ving. Hij had ook een paar stappen naar voren gezet, maar hij leek nog niet beslist te hebben of hij naar de ene tas (D) zou gaan, of naar iets anders, wat zij niet zo goed kon zien (tas C), of dat hij zich misschien toch niet zou mengen hierin. 'ANTONIO,' riep Morgana, met een urgente toon in haar stem, maar een ietwat vriendelijke blik op haar gezicht. Hij leek reflexmatig op zijn naam te reageren, maar zodra hij haar zag en gededuceerd had dat ze naar de tas wilde en hem daarbij graag op sleeptouw wilde nemen, leek hij een beslissing te maken en kwam hij haar kant op. Mooi. Zodra Morgana oogcontact met hem had gemaakt was ze alweer gaan rennen, zodat hij gelijk kon zien waar zij naar op weg was en om te voorkomen dat ze later bij de tas zou zijn dan degenen naast haar. Zelfs als iemand hem nu al greep kon ze hem nog uit de handen van die persoon proberen te trekken.

Tijdens het rennen keek ze ook af en toe op, om haar competitie in de gaten te houden. Gingen meer mensen naar deze tas? Wat deden Mineko en Jean Marie? Heel kort probeerde ze hen een blik toe te werpen, maar ze wilde niet haar snelheid verliezen door compleet de verkeerde kant op te kijken. Antonio gebruikte zijn lange benen om zich snel bij haar te voegen. Gelukkig. Morgana knikte soort van opgelucht naar hem en gebaarde toen dat hij de tas kon proberen te pakken. Antonio handelde vaker impulsief dan dat hij er goed over nadacht, en Morgana had geen zin om zich te branden aan de tas die ook een valstrik kon zijn. Daarbij was Antonio sterker: het zou lastiger zijn de tas van hem af te pakken, als hij hem kon grijpen. Antonio leek door de chaos om zich heen meer gepressured om gewoon naar haar te luisteren in plaats van haar motieven grondig aan de kaak te stellen. Mooi. Antonio greep naar de tas, Morgana probeerde te kijken of ze Mineko of Jean Marie nog kon zien. Ze zou ook proberen in de weg te staan van andere mensen die het nu op Antonio gemunt zouden hebben. Als ze die tas konden krijgen, moesten ze zo snel mogelijk weer weg!


Tl;dr
- Morgana trekt de aandacht van Antonio en rent dan door naar tas D
- Antonio voegt zich bij Morgana en grijpt naar de tas
- Morgana probeert andere mogelijke bondgenoten in het zicht te krijgen
- Ook zal ze anderen, die het op dezelfde tas gemunt hebben, in de weg proberen te zitten
- Als ze de tas te pakken krijgen zullen ze zich eerst buiten het gewoel rondom de Hoorn proberen te begeven en dan anderen proberen op te zoeken

De leren kleding was splinternieuw – en daardoor nog ietwat stijf. Geïrriteerd rolde hij zijn schouders in de hoop de leren stof van de jas te versoepelen. Het zag er misschien stoer uit, maar hij had geen zin om door te strakke kleding tijd te verliezen. In de buis stond hij ook niet stil, zenuwachtig tikten zijn vingers mee met de bonzende hartslag in zijn keel. Waarom duurde dit zo lang?

Mineko had zich voorbereid op een woest wild tafereel, of misschien een soort steampunk fabriek, maar ze verschenen in een weelderige kasteeltuin. Eenmaal ze opstegen begon hij meteen met rondkijken. De eerste vraag was meteen een belangrijke... Waar waren de wapens? Hij had zich de afgelopen dagen toegelegd op allerlei manieren om iemand bloederig ten einde te brengen. Dus. Waar. Waren. De. Wapens. De hoorn glinsterde als vanouds, maar van de rijke buit die de afgelopen jaren in overvloed aanwezig was geweest was geen spoor te herkennen. Vanaf waar hij stond zag hij enkel leren schoudertassen liggen, verspreid over de rand van de vijver. Oei. Zou daar dan wat nuttigs in zitten of zouden ze het hele spel met geïmproviseerde wapens moeten doen? Mineko besloot wel gelijk om voor een tas te gaan. Het was de gok waard. Er waren dan wel geen wapens om direct mee aan de slag te gaan, maar dat maakte het eigenlijk ook wel veiliger, voordat je door een goed geplaatste werpster het leven liet. Hij had zijn lichaamsgewicht en ervaring mee op veel van de andere tributen, dus een tas zou toch moeten lukken? Twee tassen lagen in handbereik, dus daartussen zou hij moeten kiezen afhankelijk van zijn buren.

Hij zag Jonathan naast hem staan, grijnsde ongemakkelijk toen oogcontact onvermijdelijk bleek. De snotvervelende zelfvoldane kop van Jonathan irriteerde hem onmiddellijk, maar Mineko hield stug een glimlach op zijn gezicht geplakt. Aan de andere kant stond een onderdeurtje met krullen, Morgana’s sullige districtgenootje. Een vijf. Als hij Morgana moest geloven had Aliya niet veel bijzonders te bieden. Achter Aliya stond Jean Marie al te trappelen om te beginnen. Mineko keek hem indringend aan in een poging de jongen te kalmeren, voordat die straks op een landmijn sprong. Een verdere blik toonde ook nog een rij aan voornamelijk kleine kinderen voorbij Jonathan, en zijn districtgenoot Gabriel. Mineko wist dat Gabriel niet zou willen vechten, en over bijvoorbeeld Christian en Maggy maakte hij zich ook geen zorgen. Dat maakte de bovenste tas wel aantrekkelijker. Maar uiteindelijk had hij al met Jean Marie afgesproken dat ze samen zouden werken, dus de tas (E) die tussen hen in lag was logischer. Bovendien wist hij niet helemaal hoe Jonathan hem zag. Ze hadden meerdere keren gekletst, iets wat vooral uit grappende beledigingen en opschepperij van Jonathan’s kant bestond weet je wel. en zelfs even samen getraind. Dus ergens hoopte Mineko dat de jongen hem met rust zou laten of zelfs zou vertrouwen. Maar je wist het maar nooit. In de laatste seconden zond hij Jonathan dus nog een glimlach en een veelbetekend knikje met een uitgestoken wijsvinger richting de tas links van Jonathan (F). Zo zouden ze elkaar hopelijk niet meteen voor de voeten lopen. Mineko balde zijn vuisten.

Daarna rende hij alsof zijn leven ervan af hing. Het geluid van voetstappen schalde over de binnenplaats. Zijn hand vond de leren band van de tas, tegelijkertijd met Jean Marie. Mineko liet onmiddellijk los, wat Jean Marie blijkbaar hilarisch vond, aan het hinnikende gelach te horen. Dat schreef Mineko maar af aan adrenaline en stress. “Focus,” siste hij fel naar Jean Marie. Lachen kon als ze hier zonder kleerscheuren weg kwamen. Hij draaide zich om met gebalde vuisten in een verdedigende houding geheven. Durfde iemand het aan? En wat was Jonathan aan het doen? Hij had in zijn ooghoek inderdaad gezien dat de zwartharige richting de andere tas rende, maar wat Jonathan daarna van plan was wist hij niet. Het kon een poging tot samenwerking worden, maar evengoed omslaan naar een vuistgevecht, als Mineko Jonathan goed had ingeschat. Weg lopen zonder aandacht aan hen te besteden leek hem nog wel de onwaarschijnlijkste optie. Dus zou hij proberen Jonathan goed in de gaten te houden.

OOC:
- Mineko heeft oogcontact met Jonathan en Jean Marie. Hij probeert Jonathan er nonverbaal van te overtuigen dat ze totally vrienden zijn en om zich op tas F te storten.
- Mineko rent naar tas E tegelijkertijd met Jean Marie. Ze grijpen tegelijkertijd de tas vast, waarop Mineko los laat en Jean Marie hard moet lachen. Mineko maant Jean Marie tot aandacht en draait zich om naar mogelijke aanvallers.
- Hij probeert tegelijkertijd Jonathan in de gaten te houden, die richting tas F is gerend.

De zenuwen gierden door haar lichaam. De stylist plukte nog wat aan haar kleding, maar Spring had het nauwelijks door. Nog een paar luttele minuten en ze zou midden in de arena staan, met haar gezicht naar de hoorn toegedraaid. Ze had gehoopt dat ze in tweetallen naar boven zouden mogen, als uitzondering dit jaar, omdat dit jaar alles anders was. Dat zij en Neo samen konden starten, en elkaar niet eerst hoefden op te zoeken in een zwerm van paniekerige tieners. Nu ze hier stond, besefte ze pas goed dat dat een dwaze gedachte was geweest. Ja, er waren dingen anders deze Spelen, maar dat betekende niet dat het de tributen makkelijker zou worden gemaakt. Dat had ze kunnen weten.

Ze werd zachtjes de glazen cilinder in geduwd. Ze overwoog om weg te rennen, maar ze zou niet weten waar ze dan heen moest gaan. Ze had waarschijnlijk nog meer kans om de Spelen te overleven, dan om  weg te komen uit deze kamer. Dus ging ze gewillig in de buis staan, met angstige ogen, die nog het meest deden denken aan die van een hert. Smekend keek ze naar het gezicht van de stylist, die ze verder niet kende, en die geen sympathiën voor haar had, maar die haar enige houvast was in deze vreemde, kille kamer, die aanvoelde alsof het een wachtkamer was voor de dood die snel zou volgen. Spring rilde, terwijl ze hoorde hoe er werd afgeteld. Ze wist dat Summer, Winter en Autumn zouden kijken en ze wist ook dat zij, net zo goed als zijzelf, wisten dat Spring geen schijn van kans maakte. Misschien was hun hel nog wel erger dan die van haar, want zij konden niets doen om haar lot te veranderen.

Spring beet op haar lip terwijl ze omhoog gebracht werd. Er borrelden gevoelens van haat en vastbeslotenheid in haar op en voor een fractie van een seconde dacht ze dat ze dit gewoon ging doen. Dat ze vandaag nog drieëntwintig tieners de nek om zou draaien, en morgen alweer veilig thuis kon zijn. Die gevoelens van optimisme verdwenen echter als sneeuw voor de zon, toen ze boven kwam en haar ogen aan het licht gewend waren. De arena an sich joeg haar nog geen angst aan, maar wat haar wel angst aan joeg, waren de gezichten van al die anderen (inclusief al die beelden), die haar allemaal leken te vertellen dat alle hoop vervlogen was. Haar ogen zochten naar Neo, maar die stond aan de andere kant van de hoorn, nauwelijks zichtbaar. Plotseling wist Spring dat ze alle plannen die ze gemaakt had, net zo goed niet had kunnen maken. Alles waar ze op hoopte, wisten de Spelmakers zo te verdraaien, dat het net even anders uitpakte. Ze keek naar het gebouw om hen heen. Het zat vast vol valkuilen en monsters... maar op dit moment leek het veiliger dan de beeldentuin.

3...

2...

1...

0...

Tegen al haar eigen plannen in, draaide Spring zich direct bijna honderdtachtig graden om. Weg! Weg! Weg! schreeuwden haar gedachten. Wat kon haar het schelen dat er een tas vlak bij haar lag? Ze wenste Gabriel of Christian er veel plezier mee, maar zíj zou haar leven er niet voor in de waagschaal leggen. Net zo min als dat ze haar leven in de waagschaal zou leggen door op zoek te gaan naar Neo en daarbij het strijdveld te moeten doorkruizen. Nee, in haar paniekerige gedachten was er slechts maar één optie: wegvluchten en zich verstoppen. Zo snel als ze kon rende ze naar de hoofdingang van het gebouw, hopend dat als ze omkeek, er al minstens twaalf tributen dood op de grond zouden liggen. Hoe meer tributen er vandaag zouden sterven, hoe groter haar overlevingskansen zouden worden.

TLDR:
- Crystal rent direct naar de hoofdingang van het gebouw. Ze moet daarbij langs de startplaatsen van Maggy Swan (10) en Phoebe Ralston (6).

Gabriel streek over het leer van zijn outfit en voelde zich vreemd in de stoere kleding. De afgelopen dagen had hij heel wat verschillende vreemde, bijzondere, prachtige of, in het geval van de trainingstenue, simpelweg functionele kleren gedragen en hij had ervan genoten, maar het besef dat dit het laatste was wat hij ooit zou dragen deed hem verlangen naar iets waar hij zich meer vertrouwd in voelde. Maar het was niet anders. Het zag er in ieder geval best cool uit, dat moest gezegd. Vooral de capuchon zag er wel gaaf uit. Hij schudde voor de laatste keer de hand van zijn stylist en bedankte hem, waarna hij zonder verder aansporing de glazen buis in stapte. Hij draaide zich om, om nog net zijn stylist weg te zien lopen. Vaarwel, laatste volwassene die ik in mijn leven zie. Zo veel laatste dingen. Hij glimlachte even. Zo veel laatste dingen, waarvan hij nog nét even meer kon genieten, wetend dat het de laatste was. De glazen buis sloot zich als een doorzichtige doodskist. Terwijl zijn platform omhoog begon te bewegen, zette Gabriel de capuchon weer af zodat hij beter om zich heen zou kunnen kijken en hij er ook meteen een beetje minder dreigend uitzag.

Een halve minuut. Zodra zijn hoofd boven de grond uit kwam, begon hij rond te kijken en begon spontaan te lachen van aangename verrassing hij bij het zien van de omgeving. Geen druilerige, spookachtige, verlaten dierentuin. Geen donker bos, geen dorre woestijn, geen sombere ruïnes. Gabriel keek ademloos rond over de prachtige binnenplaats vol bloemperken - namen van bloemen schoten door zijn hoofd toen hij ze herkende - de levensechte beelden - zijn blik bleef even hangen op de stenen Madelynn - en het prachtige, sprookjesachtige paleis. En daarboven... waren dat meer beelden? Tributen uit eerdere jaren? Wat een mooi eerbetoon, wat een prachtig teken dat ze niet vergeten waren.

Maar nu ging zijn aandacht over op de tributen van dit haar, de 23 nerveuze tieners in een cirkel rond de zilveren hoorn. Blikken werden rondgeworpen - op bondgenoten, op vluchtroutes, op de tassen die op de rand van de fontijn lagen. Geen overige voorwerpen. Geen wapens. Gabriel voelde een golf van opluchting. Ook met zijn positie was hij blij. Aan zijn rechterzij stond Christian, die hij met een korte 'hey' begroette. Aan zijn linkerzij stond de jonge Crystal Forrest, die een zeer gespannen indruk maakte. Hij wilde haar een glimlachje toezenden, maar wist niet in hoeverre ze dat opmerkte. Hij volgde de kring met zijn blik, bleef overal eventjes hangen, maar kort, want zijn tijd was beperkt. Velen van hen had hij tot zijn spijt niet gesproken maar hij stak een hand op naar Thomas, zijn blik bleef iets langer hangen op Dominic, en hij wisselde een stille knik van verstandhouding met Opal. Ze gingen dood, daar waren ze het over eens, maar ze hoefden het niet alleen te doen. Het was jammer dat ze zo ver weg stond, maar ze zouden elkaar vast wel kunnen bereiken. Ze waren beide niet de grootste bedreigingen in de groep, dus men zou zich vast niet zo met hen bezighouden. Hij glimlachte even naar Milena, die hij nog net kon zien en zijn blik gleed verder. Met nog een aantal tributen in de kring had hij even gepraat, even gelachen. Dat moest toch iets waard zijn? Mineko zag hij ook, vrij dichtbij, en hij probeerde nog even zijn blik te vangen voor hun wegen zich zouden waarschijnlijk scheiden. Het was hem duidelijk geworden dat zijn districtgenoot niet hetzelfde pad zou volgen als hij. Hoeveel van deze tributen zal ik nooit meer zien?

Tien seconden. Recht voor zijn neus lag een tas en hemeltjelief, wat prikkelde dat ding de nieuwsgierigheid. Gabriels vingers jeukten om de tas te pakken en erachter te komen wat erin zat. Misschien wel eten, de eerste zorg. Daar kon hij zeker iets aan hebben, want hoewel hij wist dat hij niet zou winnen, was hij nu ook weer niet van plan om in een hoekje niets te zitten doen tot hij stierf. Een zo lang en aangenaam mogelijk leven zou toch mooi zijn. Hij keek even opzij naar Christian. De jongen was snel, wist hij. Misschien zou hij ook wel proberen de tas te pakken. Misschien kon hij hem helpen, de inhoud delen. Ze hadden best een goede verstandhouding, toch? Vijf seconden. Voorbij Christian stond Jonathan. 4...3...2... Zag hij Mineko naar de tas wijzen? Ik ga het niet proberen, besloot Gabriel in een flits. Hij ging niet toegeven aan die verleiding. Zijn nieuwsgierigheid had pech gehad, hij ging als stervende die tas niet pakken in plaats van een tiener die hem écht kon gebruiken. Één seconde.

Nul.

Wegwezen. Als hij niet bij de tassen in de buurt bleef, vormde hij geen bedreiging voor de anderen en zouden ze hem met rust laten. Niemand zou hem zomaar uit het niets aanvallen zolang ze niet dachten dat hij hen aan wilde vallen of iets had wat ze nodig hadden om te overleven. Daar was hij van overtuigd. Dus draaide hij zich om en haastte zich in de richting van het pad dat naar een van de zijingangen leidde, met het plan om bij de galerij even de situatie te overzien, Opal te vinden en af te wachten of er nog meer mensen waren die zich bij hen wilde voegen. Heb ik iemand kunnen overtuigen de afgelopen dagen?


Samenvatting:
- Gabriel bewondert de omgeving en probeert de meeste tributen even aan te kijken of te begroeten. Hij zwaait ook naar Thomas en weet in ieder geval contact te leggen met Opal.
- Hij begroet Christian en overweegt even om samen met hem te proberen tas F te pakken, maar dit plan laat hij varen.
- Zodra de teller afloopt, haast hij zich weg over het pad naar het westen, waarvoor hij langs Christian, Jonathan en Mineko moet.

Het was tijd. Tijd voor de arena. Tijd voor de klok om te gaan af te tellen naar de laatste seconden, minuten, misschien uren van haar leven. Ella had immers niet bepaald het idee dat ze het lang vol zou houden in de arena. Ze had geen moeite genomen om bondgenoten te vinden, vriendschappen te sluiten, had zich voornamelijk afzijdig gehouden. Want waarom zou ze ook moeite doen? Het was allemaal nutteloos als je erover nadacht. Er kon immers maar een iemand winnen, en uiteindelijk kwam het er dan ook op neer dat je geen moer aan bondgenoten had. Behalve misschien dat je een paar dagen langer bleef leven. Nou, haha. Dat was nou ook echt een geruststelling.

Ze had zich er dan ook allang bij neergelegd dat ze hier zou gaan sterven. Misschien niet meteen, misschien niet die eerste dag, maar dat dit de plek zou zijn waar ze haar leven zou laten, was een fucking gegeven. Voor haar was het dan ook, sinds dit was begonnen, een afwachting geweest van wanneer haar naam genoemd zou worden. Ze had het altijd al geweten. Het was alleen een kwestie van wanneer geweest.

En nu was het dus zover.

Wat een geweldig vooruitzicht.

Ze stapte daarom ook zonder aarzelen op de schacht die haar naar boven zou brengen. Naar de arena. Blik vastberaden – het kon haar immers allemaal niet meer schelen. Het enige wat ze hoopte was dat ze op zijn minst iemand met haar mee kon nemen, als een soort grote fuck you naar het hele systeem. Dan zou ze al tevreden kunnen zijn – al was het kut dat ze iemands leven zou moeten gaan nemen.

Maar ja, het was niet anders.

De schacht begon te bewegen en niet veel later bevond ze zich in de arena. Ella moest haast lachen bij het zien van de beelden van de winnaars, de overleden tributen, maar meer om het feit dat dit gewoon ronduit ziek was, dan omdat ze het daadwerkelijk kon waarderen. Ze deed het maar niet, focuste zich maar eerst op een plan van aanpak. Zoveel tijd had ze immers niet. De hoorn was voor haar, twee tassen dichtbij, maar voor allebei gold dat er andere mensen dichterbij waren. Morgana bijvoorbeeld, of Jean-Marie aan de andere kant. Ongetwijfeld dat een van hen, of meerderen, als ze de moeite nam verder te kijken dan dat, de kans gingen grijpen om voor de tas te gaan. De kans dat er een gevecht los zou barsten om te spullen was groot. Nee, dit moest ze slim gaan spelen als ze mensen met zich mee wilde nemen. En als ze het slim wilde spelen, was het verstandig om juist niet voor de tas te gaan. Wegrennen was een betere optie.

En dat was dan ook wat ze deed op het moment dat het startschot klonk en ze veilig van hun plek konden gaan, zonder meteen opgeblazen te worden. Ella begon dan ook met rennen richting de uitgang in het zuiden, blij dat Morgana was vertrokken richting de tas, want dat scheelde op dit moment een iemand die ze niet tegen hoefde te komen. Ze kon alleen maar hopen dat er om de tassen gevechten los zouden barsten, maar keek niet om te zien of dat ook gebeurde. Wegwezen was haar enige plan, en achterblijven en kijken wat er gebeurde was hiermee geen goed plan.

TL;DR:
- Ella sprint weg richting de zuideruitgang. Moet hierbij langs de startplaatsen van Morgana, die richting de tas was gerend, Ikram en Sam.

Het was dat Ikram een hoop dingen niet mócht vinden vanuit haar overtuiging, want ze had een hóóp meningen over deze hele kledingsituatie – en het Capitool in het algemeen. De enige keren dat ze zulke strakke kleding had gedragen, had ze haar niqab ten minste nog die de boel bedekte. Al was ze al erg dankbaar dat de kleding dát in ieder geval was: bedekkend. En ergens ook wel modieus, als je ervan hield, tenminste. Maar Ikram was nou eenmaal zo makkelijk blij te maken dat het moeilijk werd, want wáárom mocht ze niet gewoon een wijde broek aan en een wijd shirt en een wijde jas en een wijde sluier en-

Ze had in ieder geval dat voor elkaar gekregen. Voor het eerst in haar leven was ze écht voor zichzelf en haar principes opgekomen, wat eng was maar haar ook een enorme kick gaf. Ze had geweigerd ook maar één stap te zetten in het trainingscentrum, of waar dan ook, als ze niet gesluierd mocht. Ze had gedreigd dat ze eerder zichzelf van het balkon zou gooien, dan haar naam, familie, en haar organisatie schande te doen. Ikram had ook even een voorbeeld gegeven van wat voor een schandaal dat zou zijn, en hoewel ze dit nooit had kunnen zeggen tegen een Capitool-persoon, haar stylingteam had hierna stilzwijgend een zwarte niqab bij haar Tributenoutfit gevoegd. Ikram hield haar gezicht vlak, maar van binnen explodeerde ze van trots. Deze hele situatie was al moeilijk genoeg voor iedereen, laat staan voor iemand met haar principes. Er was geen enkele mogelijkheid dat ze haar opvoeding zou vergeten. Ze was nu een voorbeeld. Ze was tevens een martelaar.

En ze keek om zich heen toen ze volledig op haar platform stond. Het uitzicht was niets minder dan adembenemend. Ze stond in een tuin vol bloemen die ze ongetwijfeld zou kunnen herkennen, en om haar en de rest van de Tributen torenden gigantische muren van een prachtig, groot gebouw. Ikram had nog nooit een paleis in het echt gezien, maar waande zichzelf dankbaar voor de illustraties in haar boeken. Ze bedankte ook hetgeen haar hierheen had gestuurd, want hoewel dit praktisch een begraafplaats was waar ook zij zou komen te liggen, was het een práchtige plek. Ze was nieuwsgierig naar wat voor rijkdommen en terreur zich achter die muren bevond.

Haar strategie was snel bepaald. Allereerst was het zelfzuchtig voor de wapens te gaan, of aan te vallen zonder uitgelokt te worden – en ten tweede lag er niks gunstigs in de buurt. Ze stond op, wat zij dacht, de meest gunstige plek van iedereen. Het zou een zonde zijn om iets wat zo duidelijk voor haar werd uitgelegd, niet te gebruiken. Haar nut was nog niet ten eind, en opgeven was minstens zo egoïstisch als levens opeisen. Ze behoorde tot het Initiatief waar ze ook was, en ze zou voor haar naasten strijden; ook als dat nu vluchten inhield.

De teller kwam tot nul. Ikram vloog van haar platform en sprintte zo hard ze kon in de richting van de dichtstbijzijnde deur.




tl;dr
- Ikram sprint in de richting van de deuren die op de kaart aan de onderkant staan. Ze heeft het op de linkerdeur (voor ons rechts) gemunt. Ze hoeft in principe langs niemand.

Een gevoel van euforie schoot door hem heen. Ze hadden de tas! Dus liet hij los. Ervan overtuigd dat hij Jean Marie voor nu de tas kon gunnen. En daarmee zelf een minder groot doelwit zou vormen mocht er iemand op hen af stormen. Het was allemaal tactiek. Vanaf nu maakte elke keuze het verschil, dat verschil kon klein of groot zijn, maar uiteindelijk kwam de eindsom uit op leven of dood. Mineko draaide zich om en zag voornamelijk ruggen van wegrennende tributen. Logisch ook, als er niets fantastisch lag zou men niet geneigd zijn lijf en leden te wagen tegen de sterkeren in de groep.

Links van hem zag hij Morgana en Antonio aan komen rennen bij hun dichtstbijzijnde tas, mooi zo. Rechts van hem was Jonathan inderdaad naar de andere tas gesprint. Gek genoeg bleek een blonde jongen dom genoeg om zich met de gespierde Jonathan te bemoeien en waren ze in een worsteling verzeild geraakt. De twee trokken verwoed aan de tas. Christian duwde tegen Jonathan's schouder waarna Jonathan Christian hard in zijn maag stompte. Die klapte naar adem happend voorover, maar liet verrassend genoeg niet los. Toch meer een volhouder dan hij eruit zag. Christian had beide handen om de tas geklemd, dus schopte hij met zijn laars richting Jonathan's schenen. Het was niet de meest effectieve aanval, maar wel pijnlijk door de stevige laarzen. Jonathan gromde en sloeg ongericht richting Christian. Hij raakte daarbij diens magere schouder en daarna hard zijn kaak. De blonde jongen liet gepijnigd een hand los om zijn kaak te bevoelen en probeerde dan met de rand van zijn hand een soort karate slag richting Jonathan's arm te maken. Wederom deed het weinig qua schade, hoewel Christian wel een pees raakte. Dat irriteerde Jonathan des te meer, die onderhand het gevoel kreeg niet serieus genomen te worden.. Dit was geen spelletje!

Ondertussen, terwijl Mineko verstandig in een verdedigende houding hun omgeving scande, had Jean Marie andere plannen. Hij had de band van de tas over zijn schouder geslagen en de tas geopend, te nieuwsgierig om te wachten tot ze iets meer zekerheid hadden. Bovendien, zo praatte Jean Marie zijn impulsiviteit goed, zat er misschien wel iets leuks of nuttigs in waarmee ze echt geholpen waren! Helaas vond hij in de tas geen opklapbare boog, geen rijen glinsterende messen, zelfs geen scherp nagelvijltje. Nee, hij zag in een oogopslag enkel een karakteristiek kartonnen melkpak en een glanzend metaalkleurig pakje versierd met nootjes. Voordat hij Mineko van dit teleurstellende nieuws op de hoogte kon brengen kwam die al in beweging om Jonathan te helpen. Jean Marie kreeg geen tijd om te bedenken of hij ook mee moest gaan, want aan de andere kant naast hem riep Morgana hem tot orde.

"Hey! Help eens!" riep Jonathan bevelend, en Mineko zou zweren dat de jongen nog net zijn bijnaam in kon slikken. Mineko rolde met zijn ogen, maar overbrugde wel met enkele lange stappen de afstand tussen het worstelende tweetal. Het was niet ter harte, maar Mineko wist dat hij nu een rationeel verstandige keuze maakte. De voordelen waren duidelijk. Een extra tas. Een extra bondgenoot. Een gevecht wat hopelijk niet te veel problemen op zou leveren. Een goede start was bovendien het halve werk en met een geslaagd gevecht konden ze indruk maken. Christian keek verschrikt om door de hulproep en leek even besluiteloos te verstijven, alsof hij niet wist wat hij moest doen. Die afleiding strafte Jonathan meteen af door een gebalde vuist hard richting Christian's neus te mikken. Daardoor moest Christian zijn aandacht weer terug draaien naar Jonathan, en met zijn vrije hand probeerde Christian de weg naar zijn gezicht af te schermen. Jonathan haalde nog een keer uit, ditmaal naar de maag van de jongen, en trok daarna fel aan de tas. Mineko probeerde van achteren zijn onderarm en elleboog om de nek van de blonde jongen te klemmen om hem in een stevige wurggreep te nemen. Hij probeerde daarmee de jongen een beetje op de tillen, gebruik makend van zijn extra lengte, om hem zo de zuurstof toevoer te ontnemen. Dit moesten ze zo snel mogelijk afhandelen, voordat iedereen de schimmige kamers van het huis in verdween. Verstoppertje was een stuk minder leuk als er overal valstrikken konden liggen.

TL;DR samenvatting
- Jonathan en Christian worstelen om de tas. Jonathan stompt Christian in de maag. Christian schopt Jonathan tegen de schenen, Jonathan raakt Christian op diens schouder en kaak, en roept Mineko. Christian doet een soort dramatische karate slag op Jonathan's arm en raakt een pees.
- Jean marie opent de tas zodra hij die om heeft, is nogal teleurgesteld met de inhoud en wordt dan door Morgana geroepen.  
- Mineko rent hun kant op, Christian kijkt om. Jonathan doet een vuistslag naar Christians neus/gezicht en stompt daarna richting zijn maag.
- Mineko wil Christian in een houdgreep rond de keel nemen om hem te wurgen.

Mineko's greep rond de keel is effectief. Christian laat de tas los en probeert zich los te wurmen, maar zonder succes. De greep is echter nog niet zo heftig dat hij zijn bewustzijn verliest oid.

Antonio had de tas, die volgens hem verrassend licht was. Messen hoefden niet veel te wegen, maar Morgana wist niet of de spelleiders het tegenwoordig nog leuk vonden om gelijk wapens uit te delen. Jammer, ze had er goed gebruik van kunnen maken. Maar in plaats van dat ze zich daar zorgen om ging maken, ging Morgana ijverig verder met het scannen van haar omgeving. Ze probeerde van alle Tributen te zien waar ze heen gingen en zelfs als ze wegrenden probeerde ze in haar hoofd op te slaan wie door welke deur ging.
Ook hield ze haar aandacht bij Mineko en Jean-Marie, die een tas te pakken hadden gekregen en er nu al in keken. Ze hoorde geen verblijde kreten, dus besloot dat de inhoud van de tas verwaarloosbaar was op het moment. Nogmaals keek ze heen en weer. Mahu, die bij hen in de buurt had gestaan, was er ook vandoor gegaan. Ze was wel significant langzamer dan de rest, door haar manke been. En Morgana had twee lange jongens tot haar beschikking. Morgana had niet lang nodig om de knoop door te hakken.

'JEAN-MARIE,' riep Morgana, zoals ze ook Antonio bij zich had gehaald. Tegelijkertijd griste ze de tas uit Antonio's handen, zodat ze de aandacht van beide jongens had. Daarna begon ze te rennen, richting Mahu. 'We kunnen die 12 nog inhalen,' beval ze de jongens, die in reactie op haar bevelende stem met haar mee kwamen. Hun benen waren ook langer; Jean-Marie was zo dichtbij genoeg om haar te kunnen horen en Antonio hield haar met gemak bij. 'Werk haar tegen de grond,' beval Morgana. 'Ik kom achter jullie aan, maar jullie zijn sneller.' Beide jongens gaven een soort van onzekere knik, maar besloten dat het idee van Morgana helemaal niet slecht was. Dit waren de Spelen en hoe eerder ze tegenstanders uit konden schakelen, hoe beter. Of ze dit zonder haar zelfverzekerde blik en stem die geen ruimte voor tegenwerpingen overliet ook hadden gedaan, was een ander verhaal. Maar Morgana had geen tijd voor die sentimentele onzin.

Antonio en Jean-Marie schoten vooruit, achter Mahu aan. Die had natuurlijk al een voorsprong, ze was gaan rennen terwijl zij naar de tassen toe gingen. Maar de binnenplaats was een grote open vlakte. Luipaarden konden antilopes inhalen als ze genoeg ruimte hadden voor een sprint. En een manke antilope had een nadeel. Daarbij vond Morgana het wel tijd dat er wat bloed zou stromen; spanning en sensatie waren wat de sponsoringen binnen bracht.
Zelf rende ze achter de jongens aan, niet in staat om hen bij te houden, maar wel in de buurt te blijven. Als zij Mahu niet konden tacklen, had zij helemaal geen kans, dus ze maakte zich niet zoveel zorgen en probeerde in plaats daarvan de klep van de tas open te slaan en te kijken wat voor buit zij en Antonio binnen hadden gehaald.

Tl;dr
- Zodra ze de tas heeft, roept Morgana Jean-Marie
- Samen met Jean-Marie en Antonio rent ze in dezelfde richting als Mahu
- Jean-Marie en Antonio proberen Mahu in te halen en mogelijk omver te tacklen/tegen de grond te werken
- Morgana rent mee en probeert in hun tas te kijken

Zoals gezegd zou Neo evt tegelijk bij de tas kunnen zijn. Hij heeft gewoon tot de deadline om dat te laten weten. Tot die tijd is het niet zeker dat Morgana en co de tas hebben.

Als Neo niet voor de tas gaat, of als Antonio en Jean-Marie naar Mahu rennen ongeacht of ze de tas hebben, dan lukt het hen in ieder geval wel om Mahu onderuit te halen.

Hij nam het tafereel in zich op. Velen renden richting uitgangen, sommigen zag hij nog maar net door een deur verdwijnen, vele anderen stonden nog rond de fontein. De sterken, de dapperen, de vechters. En allemaal wilden ze de tassen, ook al wisten ze nog niet eens wat erin zat. Zo veel geweld om een onbekende prijs. Het was maar goed dat hij niet voor de tas was gegaan die voor hem had gelegen, want deze leek erg in trek. Zowel Jonathan als Christian hadden zich blijkbaar op de tas gestort en worstelden nu om het hengsel. Het was een strijd die Christian onmogelijk zou kunnen winnen - kleiner, zwakker, alleen - maar hij was een koppige jongen, zo veel had Gabriel al wel gemerkt, en hij liet niet zomaar los. Licht hijgend bereikte Opal hem. Niemand had gepoogd haar tegen te houden. Hij begroette haar met een glimlach. "Deze deur dan maar?" vroeg het meisje met een blik op de dichte deuren achter hem. Gabriel stak een hand op. "Wacht even." Hij tuurde naar de fontein, waar Jonathan hulp kreeg. Ren weg, Christian, ren weg nu het nog kan, dacht hij, maar zijn gedachten bereikten de jongen niet.

Hij zag Mineko in actie komen, zag hoe hij de blonde jongen vastgreep. Gabriels glimlach verdween van zijn gezicht toen hij besefte wat zijn districtgenoot deed. Het gevecht ging niet meer alleen om de tas. De jongen die zo mooi piano speelde stond op het punt een moordenaar te worden. "Mineko!" riep hij in een opwelling. Opals trok geschrokken aan zijn arm, maar hij liet zich niet meevoeren. "Gabriel, we moeten gaan", siste ze, in tegenstelling tot hij zich ervan bewust dat er mensen achter hen aan konden komen, ook al hadden ze geen buit om te roven. Maar Gabriel zag die dreiging niet. Hij zag de jongen uit zijn district, die jongen die de Mondscheinsonate kon spelen, de jongen die in de trein met hem over bloemen had gepraat, iets doen wat hem voor altijd in iemand anders zou veranderen. Hij zag Christian, met wie hij zo veel had gekletst, die zo direct was en een beetje grof, maar gewoon nog een kind, onschuldig onder zijn stoere praat, en die nu onder de handen van de pianist aan zijn einde zou komen als niemand iets deed. Mineko… ze waren anders, hij en Gabriel, Mineko wilde winnen en hij was bereid ervoor te vechten. Maar hun gesprekken en de muziek, hadden die niet iets van een band geschapen? Zou de jongen niet misschien naar hem willen luisteren? Mineko was niet harteloos. Hij wilde dit niet doen, Gabriel wist het zeker, hij moest hem er alleen aan herinneren. "Mineko, stop!" riep hij haast smekend. Laat hem. Laat hem, alsjeblieft. Wat voor bedreiging is hij nou? Neem de tas en laat die jongen gaan...

Samenvatting:
- Gabriel bekijkt de situatie terwijl hij op Opal wacht.
- Zodra zij hem heeft bereikt wil zij meteen naar binnen, maar Gabriel wacht nog even.
- Hij ziet Mineko met Christian vechten en roept hem in de hoop dat hij Christian zal laten gaan.

Christian was hopeloos verloren, zat vast tussen twee vuren. Werd afgestraft door de een zodra hij zijn aandacht op de ander richtte. Gesandwiched tussen gevaar. En toen Mineko dichtbij genoeg was klemde hij zijn arm stevig om Christian's keel. De jongen spartelde als een vis op het droge, zeker toen zijn voeten van de vloer getild werden, maar de enige reactie daarop was een versteviging van Mineko's greep.

Jonathan had ook succes, iets te veel succes. Christian liet de tas los op het moment dat Jonathan eraan trok, waardoor die achterover kukelde. Met zijn lichaam beschermde hij gelukkig de tas, waarna Jonathan weer vlug overeind kwam, niet van plan ook maar iets van dit gevecht te missen. Christian kreeg nog een snel op elkaar volgende serie slagen in zijn buik te verduren. De volgende vuist was wederom gericht op Christian's gezicht. Mineko zou haast zweren dat hij iets hoorde kraken, maar onder het constante geluid van stromend water uit de fontein was hij niet zeker, was dat zijn verbeelding die het geluid van voetstappen verkeerd interpreteerde?

Wat hij zich in ieder geval niet inbeeldde was dat iemand zijn naam riep. Hem opriep op te stoppen. Gabriel. Natuurlijk. Met dat ene bevelende woord werd het verschil tussen hen twee nog eens dik aangezet. Hij was niet zo perfect als de blonde jongen, die uit de goedheid van zijn hart niemand kwaad wilde doen. Hij kon niet opgeven. Was er niet zwak genoeg, maar ook zeker niet dapper genoeg voor. En kon iemand het hem kwalijk nemen?  Het was niet zijn schuld dat hij wilde overleven. Hij had hier niet voor gekozen. En als hij het niet deed, als hij het niet deed deed iemand anders het wel. Het was niet zijn schuld. Waarom deed Gabriel dit? Hij wist toch- dit was gewoon- Dit was gewoon hoe het werkte en het was niet zijn keuze om dit te doen maar het hoorde erbij en hij wilde overleven. Leven! Hij wilde muziek maken en kunst, de schoonheid van de wereld zien en de wereld laten zien wat hij kon. Niet qua vechten, maar zijn echte talenten. Daar kwam je alleen geen steek verder mee hier. Hier was het doden of gedood worden, en met die gedachte kon hij zichzelf er bijna van overtuigen dat Christian een gevaar vormde. Iedereen was een gevaar. Misschien niet nu. Misschien niet morgen. Maar elke spelen weer was gebleken dat zelfs de kleinste opdondertjes schade konden aanrichten wanneer ze vochten voor hun leven. En als zij het mochten, waarom dan niet hij? Het was niet zijn schuld, zei de getergde blik tegen Gabriel. Dit was niet wie hij wilde zijn, maar wel wie hij was, nu, hij was een overlever.

Overleven.
Koste wat het kost.
Dus Gabriel kon maar beter weg gaan, ver, ver weg rennen, zodat Mineko niet hoefde te kiezen tussen zijn districtgenoot, die hij zo onzettend respecteerde en daarom des te meer haatte, en de overwinning.

Verbeten verstevigde hij zijn klemmende grip toen de jongen met zijn handen naar Mineko's lange leren jas graaide in een poging weg te komen. "Geef gewoon op," beet hij Christian toe. Kwaad, wanhopig, geëmotioneerd. Maak het me niet nog moeilijker. Dit moet gebeuren. Dit gaat gebeuren. Dus geef gewoon op.

Al die excuses en meer suisden door zijn hoofd. Om goed te praten wat hij hier deed. En Jonathan's vuist suisde richting Christian's slaap. Ze vochten. Omdat dat was wat ze moesten doen.

OOC:
- Jonathan valt achterover als Christian de tas los laat. Wanneer hij weer overeind komt slaat hij meermaals richting Christians bovenlijf/buik
- Mineko neemt het Gabriel heel erg kwalijk dat hij hem roept om te stoppen, en probeert voor zichzelf goed te praten wat hij doet.
- Jonathan slaat richting Christians slaap.

Christian gaf niet op. Zeker niet. Hij bewoog wild in een poging los te komen. Het lukte hem een hand tussen zijn hals en de arm van Mineko te wurmen, zodat hij in ieder geval wat druk van zijn hals haalde. Zijn ademhaling is desondanks moeizaam.
Door zijn wilde bewegingen is Jonathan's uithaal naar Christian's slaap geen voltreffer. Hij schampte het hoofd. Christian haalde ondertussen uit met zijn been en trapt Jonathan tegen de knie. Daar zal Jonathan zeker de rest van de dag nog last van hebben.

Hij had zich nog zo voorgenomen om Mineko's houding in de Spelen te accepteren. De jongen wilde winnen. Hij wilde leven, hij wilde naar huis, en hoe kon Gabriel hem dat kwalijk nemen? Hij wilde ook leven, hij wilde ook naar huis, alleen was hij niet bereid om de prijs daarvoor te betalen. Mineko wel. Gabriel begreep dat en hij had het willen respecteren, want het was niet zijn keus om te maken. Maar het was makkelijk praten als je er nog niet middenin zat. Nu merkte hij dat hij het niet kon. Hij kon niet aanzien hoe mensen die hij kende en mocht elkaar te lijf gingen, hoe ze door hun angst hun slechtste kant naar boven lieten komen en alleen maar konden denken dat iedereen om hen heen dood moest voor ze zelf zouden sterven, terwijl het eigenlijk allemaal zulke goede mensen waren. Dat goede had hij gezien, in de trein, in de lift, in de trainingshal. In hun gelach en geklets, in hun grapjes en gesprekken. Ze waren zo veel meer dan ze nu lieten zien. In de blik die hem werd toegeworpen zag hij wie Mineko zou worden als hij Christian doodde: een getergde ziel die voor altijd zou proberen voor zichzelf goed te praten wat hij had gedaan. En hij was te gevoelig, te goed, om dat te kunnen.

"Je hoeft niet bang voor hem te zijn", probeerde hij rustiger, kalmerend, wetend dat Mineko niet uit slechtheid, maar uit paniek handelde. Het was al vastgesteld dat Christian de andere twee in een gevecht niet kon verslaan, dus hij zou het niet nog een keer proberen. Ze hadden niets meer van hem te vrezen. Het argument had misschien meer indruk kunnen maken als Christian niet precies op dat moment een welgemikte schop tegen Jonathans knie had gegeven. "Mineko, dit is niet wie je wilt zijn!" Hij praatte snel. Zijn blik schoot heen en weer tussen Mineko en Jonathan, want dit gold net zo goed voor hem. Het gold voor hen allemaal. "Dit is niet wie jullie zijn!" Geen van hen wilde dit, dus ze konden gewoon stoppen, toch? Ze hoefden dit niet te doen. Ze hoefden geen moordenaars te worden. Ze waren zo veel meer. Pas toen hij de druk op zijn arm voelde, merkte hij dat hij een stap naar voren had gezet en Opal hem er nu van weerhield verder te lopen. Ze drong echter niet meer aan om weg te gaan, maar wachtte af, niet optimistisch, maar toch hopend, om te zien of het echt mogelijk was om geweld te stoppen.

Samenvatting:
- Gabriel geeft ook niet op en blijft op Mineko (en Jonathan) inpraten.
- Onder het praten heeft hij een stap naar voren gezet, maar Opal weerhoudt hem ervan om voorbij de zuilengalerij te stappen.

Daar ging ze. Morgana keek toe met een ietwat haai-achtige glimlach rond haar lippen. Antonio en Jean-Marie hadden het op een rennen gezet, en met resultaat. Nét voordat Mahu de "vrijheid" kon bereiken, door de deur het huis in kon gaan, hadden ze haar tegen de grond aan gekregen. Mooi. Antonio had haar het eerst bereikt, door zijn langere benen, en Jean-Marie volgde dichtbij genoeg. Morgana zelf liep nog achter, maar ze jogde flink door om bij de jongens te kijken wat er gedaan kon worden om een einde aan Mahu te maken. Ze hadden haar getackled, maar ze bleef gevaarlijk. Daarom probeerde Antonio nu zo goed mogelijk Mahu's benen vast te houden, zodat ze er niet vandoor kon gaan of kon trappen. Ook probeerde hij zijn knie tegen Mahu's knieholte te duwen, van haar zwakke linkerbeen. Jean-Marie nam dit als een teken dat hij moest proberen Mahu's bovenlijf onder controle te houden; hij probeerde haar armen tegen de grond gedrukt te houden. Ze vroeg zich af of de jongens sterker waren dan Mahu.

Tijdens het rennen rommelde Morgana met haar hand wat door de tas heen, maar ze maakte geen poging iets uit de tas te halen om het zorgvuldig te inspecteren. Er bleken twee flesjes in te zitten, een kartonnen pakje waar ze zo snel niet van kon zien wat erin zat, en vijf appels. Ook leek er nog een stukje papier in te zitten; maar daar zou ze zich later wel over bekommeren. Voor nu was ze blij dat er eten en drinken in de tas zat. Daarbij kun je glazen flesjes altijd wel voor leuke dingen gebruiken.
Ze had na een korte tijd de afstand tussen haar en de jongens overbrugd en knikte tevreden naar hen, voordat ze Mahu's situatie bestudeerde. Hoe zou ze dit het beste aan kunnen pakken? Ze dacht razendsnel na, niet van plan Mahu lang de kans tegen geven zich te verzetten. Misschien kon ze haar een trap verkopen met deze mooie, stevige schoenen, of voor haar hoofd slaan met een flesje. Of..

Tl;dr
- Antonio en Jean-Marie hebben Mahu tegen de grond gekregen en proberen haar nu bij haar armen en benen vast te houden, zodat ze niks kan doen
- Morgana voegt zich bij de jongens en overweegt hoe ze Mahu het beste kan afmaken

Mahu worstelde met alle kracht die ze in zich had. Ze zou niet hier sterven. Nooit. En ondertussen praatte ze. Ze praatte snel, maar overtuigend, in op het verstand en het gevoel van beide jongens.
"Waarom werken we niet samen?" "Ik ben een gunstige bondgenoot." "Wat wil je ongewapend bereiken?" "Willen jullie het Capitool echt dit plezier doen?"
Haar been schoot los, trapte Antonio opzij. Jean-Marie liet zich minder makkelijk uit het veld slaan en lachte om Mahu's woorden. Hij gaf haar een klap in haar gezicht. Maar toen gebeurde er iets onverwachts: Antonio trapte Jean-Marie in zijn zij, zodat die geen controle meer had over Mahu. Mahu kwam direct omhoog en Antonio riep paniekerig tegen haar: "Kom mee!" Al bleef hij erop bedacht dat hij nu ook wel eens het mikpunt van geweld kon worden.

Christian vocht terug. Dat betekende dat dit niet zo snel en moeiteloos zou gaan als Mineko had gehoopt. Maar tegelijkertijd maakte het het wel makkelijker om door te gaan zonder al te veel gewetenswroeging - vooral omdat hij geen verdere tijd kreeg om na te denken. Een kleine hand wrong zich friemelend tussen zijn arm en Mineko reageerde door zijn vrije hand om Christian's pols te klemmen. Hardhandig, maar vooral venijnig doordat hij subtiel zijn nagels diep in Christian's vel boorde. De jongen maakte een gedempt geluid van pijn. Mineko trok zijn arm naar beneden, gaf Christian de keuze tussen mee gaan of pijnlijk tegenstribbelen.


Of het expres was of van de pijn was onduidelijk, maar Christian schopte hard naar Jonathan. De jongen zwikte een ijzingwekkende schreeuw naar rechts, greep naar zijn knie. Heb je nu je zin, Gabriel? Misschien – dat was het. Ze werkten gewoon samen. Mineko had ze wel zien praten, tijdens de trainingen, tijdens de parade, misschien hadden ze dit allemaal gepland. Een complot, een verbond. Maar nee, hij kon- wilde niet geloven dat Gabriel een complot tegen hem op zou zetten. Zijn donkerbruine ogen richtten zich op Gabriel, die tientallen meters verderop zijn longen uit het lijf schreeuwde in een poging hem te stoppen. Wederom voelde hij de aarzeling in zich opborrelen.

Jonathan slaakte nog een kreet, ditmaal gevuld met woede, en sprong op Christian. Hij trok de jongen mee naar beneden en samen belandden ze met een flinke klap op de grond. Mineko wankelde, maar had nog steeds Christian's pols beet. Zijn nagels hadden Christians huid doorboord en de eerste druppels bloed gleden traag over Mineko's vingertoppen. Jonathan had Christian onder zich geklemd en begon in het wilde weg op diens lichaam in te slaan. Christian wurmde en vocht, wist een welgeplaatste knie in Jonathan's kruis te drukken, maar door pijn aangewakkerde adrenaline hielden Jonathan scherp. Voordat Christian kon ontglippen greep Jonathan diens haren vast en begon zijn hoofd hardhandig op de grond te rammen. Het ging allemaal razendsnel - in het gewoel had Mineko Christian losgelaten. Hij had nu de tas opgepakt die Jonathan had laten liggen en hield die beschermend over zijn schouder. Na een machteloze blik naar Gabriel durfde hij niet meer te kijken, bang voor de veroordeling, hopend dat dit teken genoeg was voor Gabriel om weg te gaan. Hij wilde niet dat ze er straks nog waren, als Morgana op oorlogspad wilde.

Tl;dr
-Mineko probeert met zijn nagels Christians arm naar beneden te trekken
- Jonathan heeft pijn en springt dan woedend op Christian. Mineko's nagels maken wondjes in Christian's pols als die op de grond wordt gesleurd.
- Een wild vuistgevecht volgt. Christian geeft Jonathan een knietje. Jonathan grijpt Christians haren en begint diens hoofd op de grond te rammen.
- Mineko pakt de tas op en kijkt hulpeloos/besluiteloos toe

Christian ziet al snel niets meer door het bloed, maar een dodelijke hoofdwond heeft hij niet. Hij worstelt zich uit alle macht los uit Jonathans greep en verliest daarbij grote plukken haar. Hij weet een eindje weg te kruipen, maar heeft niet de energie om te gaan staan. Op handen en voeten probeert hij in een willekeurige richting te vluchten, want hij kan nauwelijks zien waar hij heen gaat.

Het ging zo snel allemaal. Hij riep en riep, maar ondertussen ging de strijd onophoudelijk door en het leek alsof er gewoon niet genoeg tijd was voor de vechtende jongens om stil te blijven staan en tot bezinning te komen, het was te hectisch, argumenten hadden nu geen zin want ze dachten niet na, ze handelden alleen maar uit instinct. Maar toen Jonathan Christian naar de grond trok, bleef Mineko staan. Hij stopte. En dat was misschien alleen maar omdat er in de worsteling op de grond weinig ruimte voor hem was, maar voor Gabriel was het een teken dat hij tot de jongen was doorgedrongen en dat gaf hoop. Nu Jonathan nog, heethoofd Jonathan, die zo leek op al die populaire jongens op school, die soms onaardig leken, maar Gabriel wist van verhalen dat veel goede, hardwerkende mannen in het district ooit zulke jongens waren geweest. Het volgende sprankje hoop kwam van Christian zelf, die even vrij wist te komen. Hij leek verzwakt, maar hij had nog een kans. Hij leek niet goed te weten waar hij heen moest, maar dat veranderde toen Opal zijn naam riep. Zonder andere strohalmen om zich aan vast te klampen begon hij zich in hun richting te bewegen. Gabriel keek naar de twee andere jongens. De hectiek was nu even voorbij. Ze hadden nu tijd om te denken, ze hadden nu tijd om een keuze te maken. De situatie was duidelijk: Christian zou niet tegen hen vechten als zij niet tegen hem vochten. Dus ze hoefden alleen maar niets te doen. Ze hoefden alleen maar niets te doen en dan waren ze allemaal van dit gevecht verlost.

Samenvatting:
- Gabriel blijft nog een beetje doorroepen, zonder veel effect. Zodra Christian los is, roept Opal zijn naam om hem hun kant op te leiden.

Hij had echt gedacht dat het nu voorbij zou zijn. Voor even had hij het zeker geweten, dat Mineko en Jonathan het hierbij zouden laten. Dat ze Christian zouden laten gaan, die zich dan bij hem en Opal zou voegen. De vrolijkheid zou weer terugkomen op zijn gezicht, en het duo bij de fontein zou opgelucht zuchten, een beetje schuldig over wat ze bijna hadden gedaan, maar blij dat het allemaal niet zo ver gekomen was. En misschien zou de hele eerste dag van de Spelen wel zonder een enkel kanonschot voorbijgaan, een unicum, een overwinning. Maar dat was niet hoe het ging. Gabriel keerde zijn rug naar het afschuwelijke tafereel, steun zoekend bij de pilaar, en besefte dat niets wat hij deed nog iets aan de uitkomst zou veranderen. Dat juist Mineko... Hij had echt gedacht... Ze maakten zichzelf kapot, Mineko en Jonathan. Ze zouden nooit meer dezelfde zijn. Gabriel kon alleen maar hopen dat het voor hen ook niet lang meer zou duren en dat was waar hij zijn hoop nu op vestigde: dat het snel voorbij zou zijn. Binnenkort zouden ze bijna allemaal dood zijn, en niet meer bang zijn, en dan zou dit alles er niet meer toe doen. Want wat waren deze laatste dagen nou op de schaal van een heel leven? Het was niet meer dan een sterfbed. En als sommigen niet konden sterven zonder gevochten te hebben, dan was dat maar zo. Iedereen stierf op zijn eigen manier. Niet bang zijn, Christian. Nog even en dan is het afgelopen. Hij wilde dat hij nog iets voor hem kon doen om het makkelijker te maken. Hij hoopte dat Mineko en Jonathan zijn lichaam met respect zouden behandelen. Zouden ze zijn ogen sluiten? Het bloed van zijn gezicht vegen? Zijn handen over zijn borst kruisen? Hij zei tegen zichzelf van wel, en bleef niet staan om het af te wachten, maar liet zich door Opal naar de deur leiden. Ze had een verbeten trek om haar mond, haar grip op zijn arm was net iets te hard, haar felle stappen verraadden haar teleurstelling, maar op Gabriels gezicht was een afwezige glimlach geslopen die zijn gedachten verborg. Nadat hij de deur achter hen gesloten had, zetten ze een paar stappen de ruimte in, maar ze bleven staan bij het horen van een knal en zwegen eerbiedig. Het kanonschot had geklonken voor Christian Garrett. De eerste dode was gevallen en Gabriel rouwde om drie zielen.

Samenvatting:
- Gabriel went zich af zodra Mineko zich weer op Christian stort, en zegt niets meer.
- Terwijl hij zichzelf ervan probeert te overtuigen dat het er niet toe doet, laat hij zich door Opal de deur door leiden (voor de duidelijkheid: de deur ten westen van de Hoorn).
- Binnen blijven ze even staan bij het horen van het kanonschot.