Vandaag was het dé dag. De dag waarop de Arena open zou gaan en voor het vijfde jaar op rij vierentwintig tieners zouden strijden op leven en dood in de hoop zelf levend uit de Arena te verschijnen. Het vijfde jaar van de Spelen en het eerste jaar dat Jennifer níet mee was als begeleidster. Hoewel het idee heerlijk was geweest en ze zich echt lichter had gevoeld op het moment dat ze haar "baan" als begeleidster op had gezegd, voelde ze zich nu alles behalve prettig. Of eigenlijk voelde ze zich nog erger dan wanneer ze mee was naar de Spelen; ze voelde zich machteloos. Toegegeven, als begeleider voelde je je vanuit het Capitool ook machteloos, maar vanuit daar kon je nog íets doen om de kids te helpen. Je kon ze advies geven, tips en ze voorbereiden op wellicht de moeilijkste keuze van hun leven; doden of stoppen met leven. Vanuit hier, District 1, kon Jennifer niets meer voor ze betekenen. Het enige wat ze kon doen was ze vanaf hier trainen en hopen dat het zo genoeg was op het moment dat ze gekozen waren en in de trein verdwenen. Hier en nu hield haar hulp op, op het perron van District 1 en hoewel Jennifer het niet graag toegaf, voelde dat niet fijn. Ze wilde meer doen, zo veel meer, maar kon vanuit haar huidige positie niets meer doen. Jennifer had het wel geprobeerd hoor, echt waar, in de vorm van Amathist overladen met adviezen, maar zelfs zij wist dat het net was als praten tegen een muur; hij luisterde toch niet.

Vanaf het moment dat Matt als de nieuwe begeleider van District 1 was opgetreden had ze zich afgevraagd of dit de juiste keuze was geweest, de meest logische stap. Amathist had een goed, strategisch brein wat zeker goed van pas kon komen bij iets als de Spelen. Hij miste echter ook een zeer belangrijke kwaliteit die een begeleider (in Jennifer haar ogen) moest hebben en dat was empathie. Matt was keihard als het ging om gevoelens als verdriet, verlies, angst en twijfel. Soms leek hij wel een beetje een robot in Jennifer haar ogen, maar hoewel hij soms de empathie van een steen had, was hij ook keihard en rotsvast (net als een steen). Hij was betrouwbaar, vastberaden en niet gemakkelijk van zijn stuk te brengen. Hij had echter ook een militaire kijk op de Spelen. Hoe hij het zou doen met de Tributen was daarom ook iets waar ze alleen maar naar kon gissen. Ze zou het moeten afwachten en hopen dat ze het aan het einde van deze Spelen aan Neo of Crystal kon vragen, want van hen zou ze wellicht een realistischer beeld krijgen dan van Matt zelf.

Jennifer haalde een aantal keren diep adem, waarna ze met haar handen in haar zij en haar voeten wat breed uit elkaar uitkeek over het terrein waar ook vandaag weer getraind zou worden. De Spelen gingen beginnen, maar de trainingen gingen gewoon door. Dat was wel een voordeel nu ze niet naar het Capitool hoefde; ze kon gewoon doorgaan met trainen. De eerste tieners zag ze in de verte al aankomen terwijl haar trainers bezig waren met hun onderdelen voorbereiden. In de trainingsruimte binnen stond ook een tv waarop de Spelen gevolgd konden worden, voor hen die daar behoefte aan hadden. Vanuit het Capitool was het verplicht om de Spelen te kijken, maar je moest ook doorwerken. Soms een lastige combinatie en niet altijd haalbaar, maar ze had besloten maar wel aan deze eis te voldoen, voordat ze besloten dat het trainingscentrum dan maar dicht moest. Ze wist dat ze een dunne lijn bewandelde door toekomstige Tributen te trainen, want voor hetzelfde geld had iemand opeens in zijn of haar hoofd dat ze rebellen trainde en als de vredesbewakers daar ook in gingen geloven, dan was ze verder van huis.

Even wierp ze een blik over haar schouder, naar de tv. Deze gaf nog geen teken van leven, wat betekende dat het nog niet zover was. Snel keek ze weer voor haar om de eerste tieners te begroeten die voor de training kwamen. Ze wist dat, hoewel ze hier wel waren om te trainen, er vast en zeker een paar waren die de Spelen gingen volgen om te zien hoe Neo het ervan af zou brengen. Jennifer scande de omgeving, zich afvragend of Neo's tweelingbroer ook zou komen vandaag, of dat hij thuis met zijn familie zou kijken. Hoewel ze zich kon voorstellen hoeveel zeer het deed voor de jongen dat hij zijn tweeling mogelijk ging verliezen, was Jennifer zelf maar al te blij dat er dit jaar niet weer een Russo in de Spelen zat. Toegegeven, Tommy was de enige uit het gezin die nog mee kon doen, maar hij zat nog niet in de gevarenzone. Nog niet... Ze schudde haar hoofd en probeerde zich op haar werk te focussen. Langzaam maar zeker kwamen er meer tieners, maar beduidend minder dan normaal. Ze nam het hen niet kwalijk en probeerde hen die er wel waren zo goed mogelijk te helpen.

Iedereen werd afgeleid toen de tv aan ging en het logo van Panem, samen met het volkslied, zichtbaar en hoorbaar werden. De meesten stopten met wat ze aan het doen waren en richtten hun blik op het scherm, waar langzaam maar zeker beeld tevoorschijn kwam. Jennifer hield haar adem in toen ze een enorm paleis zag verschijnen. De afgelopen jaren waren er zoveel verschillende Arena's geweest dat ze niet wist wat ze dit jaar moest verwachten. Na de dierentuin van vorig jaar had ze dit jaar wellicht een pretpark verwacht, maar een paleis? Nee dat niet. Al gauw kwam een binnenplaats in beeld met in het midden de hoorn als een fontein en daaromheen beelden. Beelden van.. de vier winnaressen van de afgelopen jaren. Jennifer grimaste bij het zien van de beelden en kon zich maar al te goed voorstellen hoe Madelynn nu zou flippen bij het zien van een beeld van haarzelf als een soort overwinnaar. Haar gedachten en adem stokten echter toen ze zag dat er nog meer beelden waren bovenop en rondom de binnenplaats.. Ze sloeg haar hand voor haar mond bij het zien van de beelden van Lana en Hugo, Michelle en Lincoln, Natalia en James, Avery en Lucca. Tranen welden op in haar ogen en voor ze het wist walste ze naar buiten. Hoe durfde het Capitool deze vreselijke, psychische marteling toe te voegen aan de Arena? Hoe haalden ze het in hun hoofd? De tranen stroomden over haar wangen terwijl ze de veranda af denderde en om haar heen keek naar iets wat ze kapot kon maken. Haar handen trilden van emotie en spanning toen ze een paar werpmessen oppakte en deze in de wilde weg op een schietschijf begon te gooien. Met ieder mes dat ze gooide liet ze een woedende kreet horen, maar het was niet genoeg om de woede en het verdriet in haar te doen afnemen. God, wat had ze gedaan? Ze had daar nu moeten zijn, in het Capitool, samen met de anderen die haar verdriet en pijn in dat moment konden begrijpen. Alexandra en Madelynn. Sage en Solar en Kasa. God wat verlangde ze opeens naar hun steun en naar het hen steunen, want ze wist dat ze het allemaal nodig zouden hebben.

De marteling van de Spelen hield niet op... Niet vanzelf...