Lana droogde haar tranen, nu was het namelijk heel erg belangrijk dat ze er goed uit bleef zien. Dit was de bedoeling, omdat haar gezicht dadelijk overal in Panem te zien was en ze wilde niet slecht voor de dag komen. Of het Capitool ook maar laten denken dat het haar iets kon schelen dat ze terecht was gekomen in de Hongerspelen. Die lol gunden ze hen niet. Lana bukte eventjes en keek haar broertje recht in de ogen. “Ik moet nu gaan, lieve Dustin…” fluisterde zachtjes en Dustin schudde zijn hoofd. “Nee! NEE!” gilde hij en begon nog harder te huilen “Ik wil niet dat je gaat, ik ga met je mee, ik ga ze allemaal voor je slaan. Ga. Alsjeblieft. Niet!” Lana vocht tegen haar eigen tranen terwijl ze haar broertje knuffelde en rustig tot stilte maande. “Sssst…stil maar, lieve schat” fluisterde ze zachtjes en aaide zijn achterhoofd. Na een aantal seconden lieten ze elkaar weer los en keken ze elkaar aan. “Goed, Dustin: goed blijven eten, doe alsjeblieft alles wat papa en mama zeggen en doe je best op school. Je kan het hè, dat weet je! Ook met rekenen, gewoon goed blijven nadenken dan kan je het makkelijk” De jongen knikte en keek beteuterd. Lana glimlachte en drukte een kus op zijn voorhoofd. “Dag lieve schat, ik zie je over een tijdje wel weer. Ik ga hem winnen, voor jou goed?!” Dustin knikte en brabbelde een afscheid.

Denken dat Lana de Hongerspelen zou winnen was heel erg optimistisch, maar alles kon natuurlijk. Eerst had ze erover nagedacht om zichzelf van het platform te laten vallen in de tien seconden, maar ze wilde strijden. Iets in haar had woede en furie aangewakkerd, sinds het moment eigenlijk dat ze gekozen was. En die wilde ze kwijt. Oké, ze kon misschien niet heel erg goed vechten, maar vallen zetten, dat kon ze wel en misschien ook nog wel camoufleren. Ook kon ze makkelijk een goede schuilplaats voor zichzelf vinden en dagenlang zonder eten deed Lana ook wel eens als ze van huis was weggelopen. Met een mes kon ze wel redelijk over weg, dus als er een mes in de buurt was, zou ze letterlijk er alles aan doen om dat te pakken te krijgen. Misschien zou het wel werken, je wist maar nooit. Een mens kon vaak dingen ‘opeens’ als ze in levensgevaar waren en de Hongerspelen kon je wel onder het kopje ‘levensgevaar’ brengen.

Toen liep ze achter Jennifer aan, die hen ontzettend rot had onderbroken uit het afscheid nemen van hun familie. Lana schudde zachtjes haar hoofd. Hoe kon je zo verschrikkelijk zijn? Het had allemaal wel met wat meer tact gemogen, het was immers niet niets. Lana had besloten dat ze de vrouw meteen al niet mocht en dat zou ze ook duidelijk laten blijken ook. Het meisje versnelde haar pas, zodat ze letterlijk een meter van de vrouw verwijderd was en ze bleef hele tijd naar het achterhoofd van de vrouw kijken. Ondertussen schoon het zonnetje heerlijk en daar genoot Lana wel eventjes van, misschien waren het wel de laatste zonnestralen die ze zou zien voor dat ze in de Arena zou verdwijnen. Zou daar de zon überhaupt wel schijnen of zouden ze hen in een sneeuwstorm onder brengen? Lana had geen flauw idee, dus had ze meer redenen om nog eventjes heerlijk te genieten van deze zonnestralen.

Na een tijdje kwamen ze aan op het station waar de trein hen op zou halen. Omdat ze de hele tijd zo dicht achter Jennifer had gelopen, knalde ze per ongeluk tegen haar op. “O sorry!” zei ze ‘zogenaamd’ met heel erg veel spijt en glimlachte toen eventjes. De glimlach was al heel erg snel van haar gezicht toen ze de trein steeds dichterbij zag komen. Nu begon het pas echt.

Een mooie post Marlon, maar ik wil je er wel even op wijzen dat dit de eerste spelen is en dat ze dus niet kunnen weten dat ze bij de start op een platform moeten staan of dat ze misschien in een sneeuwstorm terecht komen. Denk hieraan, ook bij je verdere posts!