Afscheid nemen was zwaar, dat wist Gracie. Ze had afscheid moeten nemen van opa en oma Ashworth en oma Hale, van de oude familiehond Skip. Dat was moeilijk geweest. Kleine Gracie had niet gesnapt waarom opa en oma nu bij de sterren woonden en waarom Skip nooit meer kon spelen, maar toen was ze jonger geweest. En niets had haar voor kunnen bereiden op nu, op dit moment – bewust afscheid nemen, waarbij beide afscheidnemende partijen nog springlevend waren maar waarbij de kans op weerzien nagenoeg onmogelijk was. Gracie ging dood, zoveel was zeker. Hoe had dit kunnen gebeuren? De kansen waren zo klein geweest en toch was het haar naam die was opgenoemd. Mama was ontroostbaar, natuurlijk, en ook haar vader schaamde zich niet voor zijn tranen. Lucy en Zoey hielden vooral elkaar vast en huilden tranen met tuiten - Gracie was alleen maar opgelucht dat zij nog een jaar veilig waren. Poppy zat stil in een hoekje van het vertrek. Gracie vond het moeilijk om haar zusje zo te zien: dit was niet de wildebras die ze kende. Ze liep naar haar zusje toe en pakte haar handen, veegde wat eenzame tranen weg. "Zorg jij voor Ellie, zus?" vroeg Gracie. Ze hoopte dat Poppy, door een taak te krijgen, er wat beter mee om kon gaan. Of in ieder geval iets te doen had. Maar Ellie zelf... Ellie was nowhere to be seen.
"Ellie heeft het zwaar," zei Thelma zachtjes en met dikke stem. Gracie knikte. Voor het eerst wist ze wat er echt in het hoofd van haar zus omging en de belofte stond in haar geheugen gegrift. Ze moest terugkomen, al was het alleen al om Ellie. Ze had het beloofd. "Komt ze wel?" vroeg Gracie en Thelma haalde haar schouders op, terwijl precies op dat moment de deur openging. In de deuropening stond Ellie. Ellie... Gracie zette een stap, nog een, en toen stond ze voor Ellie en vloog haar in de armen en huilde, ze huilde en Ellie huilde en alle opgebouwde tranen en verdriet leken er nu uit te komen en Gracie wist niet of ze ooit nog kon stoppen met huilen. "Het komt goed, El," bracht ze tussen hysterische snikken van haar en Ellie uit. "Alles komt goed. Beloofd." Hoe kon ze zonder Ellie? Hoe kon ze beloven dat alles goed kwam terwijl iedereen wist dat ze dood zou gaan, en hoe kon ze ook maar overwegen om het niet te beloven? Gracie klampte zich aan haar zus vast, niet van plan om Ellie ooit nog los te laten. En als het aan haar lag konden zelfs vredebewakers daar geen verandering in brengen, maar vredebewakers in kwestie dachten daar helaas anders over. Een laatste knuffel, een laatste paar tranen die weggeveegd werden en toen waren ze weg. De Ashworths waren het vertrek uitgeloodst door de vredebewakers en Gracie was alleen.
Het raakte haar en het raakte haar hard. De eenzaamheid, de plotselinge leegte... Ze was écht alleen. En niemand die haar hier ooit nog uit kon halen.
