Recht vooruit was hij aan het staren op het podium, zonder te kijken in de ogen van de mensen die op enkele meters afstand stonden. En dit enkel maar om de tranen te onderdrukken. Hij deed zijn best want hij voelde nog steeds dat er honderden ogen op hem gericht stonden. Alhoewel niet veel later die ogen allemaal naar Madelynn gericht waren toen ze van het podium liep. Ook al moet het niet gemakkelijk zijn voor haar, maar ze moest sterk zijn! Ze moest voor een groot deel het district vertegenwoordigen en zorg dragen voor Royalty en hemzelf, waarna hij realiseerde wat een druk dat voor haar moest zijn. Je zou er voor minder onder doorgaan.

Na de gebeurtenis, was de boete nogal abrupt afgelopen. Apolinar had snel zijn speech afgerond waarna de tributen ook meteen binnen in het gerechtsgebouw gebracht werden. Het ging allemaal heel snel want enkele minuten later kwamen zijn ouders en zijn broer al naar binnen. Neem maar jullie tijd hoor, dacht Nino bij zichzelf. Het zou hem niet verwonderen moest er niemand anders meer afscheid komen nemen. April had hij al even niet meer gezien, hij had haar nog gezocht in de menigte tijdens de boete, maar ook daar was ze niet meteen te vinden. Het was vooral een spelletje van aantrekken en afstoten geweest sinds hun ontmoeting maar er zal altijd wel een vuurtje in zijn hart blijven aanwakkeren. In het begin werd er niet veel gezegd gesproken tijdens het bezoek van zijn ouders, gewoon wat geknuffel maar voor de rest stilte. Stilte voor de storm… Tot vader er genoeg van had en begon tactieken te bespreken. Probeer zo snel mogelijk een bijl te bemachtigen, daar kan je best goed mee overweg. En bondgenoten, dat is ook altijd belangrijk geweest tijdens de vorige Spelen. Het moet je toch wel lukken om een oudere mannelijke tribuut als bondgenoot te kunnen strikken, ging hij maar door. Nino was nog amper aan het luisteren naar het geratel van zijn vader, hij was haast blij toen ze kwamen om te zeggen dat het familiebezoekje over was. Enkel nog een knuffel en wat bemoedigende woorden en weg waren ze, weg voor altijd.

Hij had niet verwacht dat er nog mensen gingen komen maar daar stonden ze dan, dat moest ongeveer de helft van Nino zijn klas geweest zijn die in het deurgat stonden te wachten. Ze hadden niet veel tijd meer want het bezoekuur was bijna voorbij maar dat ze speciaal gekomen waren om afscheid te nemen, deed hem iets. Ofja deed hem eigenlijk heel erg veel. Het was een laatste oppeppertje voor hij abrupt afscheid moest nemen en vrij kordaat aangespoord werd om richting de trein te vertrekken.

Zijn eerste indruk toen hij voor het eerst een voet in de trein plaatste was ‘luxe’. Zoiets had hij nog nooit gezien. Zoveel verschillende, dure materialen samen. Dit was helemaal iets anders dan die vier muren met dat roestig dak erop bij hem thuis. Hij wandelde door, proberend om de andere mensen zoals Apolinar, Madelynn of Royalty te vinden, maar er was helemaal niemand aanwezig toen hij aankwam in het woongedeelte. Dan ging hij maar in de opvallende groene zetel zitten, wachtend tot er nog enig ander teken van leven te bespeuren viel. Dat moment van totale eenzaamheid deed hem duidelijk geen goed, hij had voor het eerst echt de moment om na te denken. Denkend over wat hem allemaal te wachten stond. Het Capitool, de parades, de trainingen, interviews en… de dood. De tranen kwamen, en nu er niemand was gaf hij deze helemaal de vrije loop.