De warme zonnestralen stonden in sterk contrast met de kille sfeer die op het plein hing. Iedereen leek een beetje meer afstandelijk, zo net na de boetetrekkingen. Ze moesten vrolijk doen, maar dat lukte niet erg goed. Hun district was dit jaar hard getroffen door de Boete, een meisje van net twaalf was van huis en haard weggerukt om te vechten, een meisje met een engelengezichtje zou waarschijnlijk binnenkort haar leven verliezen, of in elk geval haar onschuld. De jongeman die haar vergezelde was dan wel ouder, maar dat maakte het afscheid niet veel makkelijker. Mineko kende Nino niet persoonlijk, maar hij had uit verhalen opgemaakt dat de jongen een goed hart had.

Vandaag mochten ze hun tributen in volle glorie aanschouwen - dat was tenminste het idee. Mineko was na een ochtendje werken naar huis gestuurd, waarna hij vertrokken was naar het plein. Een klasje kinderen stond met vlaggetjes in de handen mistroostig in nette rijen, duidelijk neergezet door de docent. Ze waren hem eigenlijk alleen opgevallen omdat Kaede kort naar hem had gezwaaid, anders was hij gewoon op zijn eigen bezigheden gefocust gebleven. Met slechts oppervlakkige nieuwsgierigheid keek hij eventjes toe. Een cameraman nam wat shots en moedigde de kinderen aan om vrolijker te kijken en de vlaggetjes te laten wapperen. Alsof ze vol opwinding wachtten op de toespraak van de Presidente. De jongen schudde afkeurend zijn hoofd en richtte zijn aandacht dan weer op zijn eigen bezigheden. Over een uurtje of wat zou de openingsceremonie beginnen, langzaamaan stroomden zijn 'belangstellende' dorpsgenoten binnen.

Mineko had plaats genomen op een muurtje en zat kalm een stuk hout te bewerken, terwijl de zon zijn rug verwarmde. Hij was al een tijdje bezig en had nu bijna alle stukjes van de ruwe bast verwijderd. De tak was kronkelig en bij lange na niet perfect volgens oppervlakkige standaarden, wat het schoonmaken bemoeilijkte. Maar Mineko liet zijn vingertoppen over de knobbels glijden en voelde de schoonheid in de imperfectie. Imperfectie interesseerde hem, zeker wanneer hij tegelijkertijd gedwongen werd naar een neppe ideale wereld te kijken, waarin twaalfjarigen op strijdkarren stonden te zwaaien in jurken die meer kosten dan een huis. Het was onbegrijpelijk en toch probeerde hij te snappen waarom.

Rond zijn bungelende voeten vormde zich op de grond langzaamaan een confetti aan boombast. Hij was eindelijk tevreden met zijn werkoppervlakte begon hij er vormen in aan te brengen. Het begon met een soort schetsen, waarbij hij de scherpe punt van zijn kleine zakmesje gebruikte om het ontwerp aan te geven, waarna hij grove vlakken hout begon te verwijderen. Zodra het grote scherm op het plein aanflitste raakte hij afgeleid van zijn kalme tempo en schoot uit. ''Auw..!'' Zijn stem was even scherp als zijn mesje. In een reflex liet hij zijn houtsnijwerk los. Geërgerd stak hij zijn bloedende vinger in zijn mond, terwijl de eerste intense pijn wegebde en een zacht bonzend gevoel achterliet. ''Verdomme," mompelde de jongen, boos op zichzelf. Waarom keek hij niet beter uit?

[Vlak voor de Openingsceremonie vd 4e Hongerspelen ]