Natalia zat in kleermakerszit op de grond, turend door een van de grote telescopen. Ze was nu bijna een jaar dood en het werd al bijna normaal dat ze haar familie van een afstandje kon observeren, hoeveel pijn dat ook deed. Hun gezin was uit elkaar gerukt nadat Natalia haar laatste adem uit had geblazen en zich bij haar broer had gevoegd. Hugo, die naast haar zat, had beduidend minder interesse in wat er in district 1 gebeurde. ‘Ik kan er toch niets aan veranderen en het maakt me alleen maar verdrietig’ was zijn commentaar, als Natalia er naar vroeg. Dat gevoel ervaarde Natalia zelf ook, maar ze kon het kijken naar hun familie niet laten. Hoeveel pijn het ook deed als ze zag hoe Avery en hun moeder ruzie maakten, hoe Tommy zichzelf iedere nacht in slaap huilde terwijl Clarisse als een schim van haar vroegere zelf door het huis bewoog. Maar het allerergste vond Natalia het nog om haar vader te zien. Tijdens haar leven had ze eigenlijk nooit beseft hoe erg Dean op haar gesteld was, maar sinds haar overlijden leek haar vader nog het meest op een zombie. Hij vertrok veel vroeger naar zijn werk dan strikt noodzakelijk was en kwam ook veel later weer terug. Regelmatig betrapte Natalia haar vader erop dat hij tegen de muur van het gemeentehuis aan zat, wachtend tot het zodanig laat was dat hij wel naar huis moest. Interacties met het gezin waren er niet meer bij, tenzij om een van de kinderen af te snauwen dat ze nu eindelijk eens normaal moesten doen.

Vandaag was de dag van de boete. Avery en Clarisse waren volledig opgedoft en de rest van het gezin stond mismoedig aan de zijlijn. Tommy was al voor er überhaupt iets gebeurde gaan huilen en tussen Mary-Lynn en Dean was een onmiskenbare afstand te bespeuren. Waar de meeste ouderparen op het plein elkaars handen vast hadden gegrepen, stonden Mary-Lynn en Dean een eindje uit elkaar, hardnekkig vermijdend om oogcontact te maken. De ceremonie verliep zoals altijd en al snel schalde de naam over het plein. Avery Russo.
‘Nee’ kreunde Natalia.
‘Wat?’ vroeg Hugo, die nu gespannen rechtop was gaan zitten en zijn oudere zus verwachtingsvol aankeek.
‘Avery’
‘…..Die staat te juichen, neem ik aan?’
Natalia richtte de telescoop op hun jongere zusje.
‘…….Volgens mij rent ze weg’

‘Wat? Laat zien!’. Hugo was opgesprongen en duwde zijn oudere zus ruw opzij om te kijken naar hoe het hun zusje verging. ‘HEE!’. Natalia trok geërgerd aan Hugo’s arm. ‘Ik wil het ook zien!’. Uiteindelijk stonden ze daar met hun hoofden tegen elkaar aangedrukt, in een poging allebei tegelijk door de grote telescoop naar beneden te kijken. Ze zoomden in op het gezicht van hun zusje toen ze haar doodsvonnis te horen kreeg. Hun dromerige zusje, het zusje dat de droom koesterde om naar het Capitool te gaan, stond nu geschokt in de grote groep met verkiesbare meiden. Voor ze het goed en wel beseften, had Avery zich omgedraaid en rende ze zo ver ze kon bij het podium vandaan. Natalia juichte, eindelijk had haar zusje ingezien dat het Capitool geen leuke plek was en dat deelname aan de hongerspelen absoluut niet iets was om blij mee te zijn.

Maar…ze rende weg en dat was op zich ook geen goed nieuws, want gegrepen worden door de vredesbewakers was ook geen lot wat je je kleine zusje toewenste. Avery werd echter geschept door een jongeman die geen vredesbewakersuniform droeg. Terwijl Avery gilde, schopte, krabte en schold, droeg de man haar onverstoorbaar naar het podium. Vlak voor ze bij het podium aankwamen, zei de man iets tegen het spartelende meisje in haar armen, waarop ze in een onkarakteristieke scheldpartij losbarstte. ‘Wat zei hij nou?’ vroeg Hugo. Voorzichtig spoelde Natalia een stukje terug en verhoogde ze het geluid. Doe het voor Hugo en Natalia. Geen wonder dat Avery zo uit het lint ging. Wie was die vreemdeling om hun zusje te vertellen dat ze iets voor hen moest doen? Als je het Natalia vroeg, waren er duizenden plaatsen beter dan de arena en deed Avery zichzelf alleen maar een plezier door te maken dat ze wegkwam.

Niet veel later stond de man, met Avery nog altijd stevig in zijn armen geklemd, op het podium. Als de situatie niet zo serieus was geweest, had Natalia moeten lachen om hun zusje die zich met man en macht probeerde te blijven los wurmen, maar nu…Nu deed het alleen maar pijn.
Toen de naam van de mannelijke tribuut werd omgeroepen, stapte Natalia weg bij de telescoop.
‘Nou….Nog even en we zijn eerlijk verdeeld’.

‘Flaire kom.’
‘Nee.’
‘Kom op, ik wil de Boete zien.’
‘Nou en, ik wil hier blijven.’
‘Soll kom op, je vuur verdwijnt echt niet als je even niet oplet. We zitten hier nu al bijna twee jaar en het is er nog steeds.’
Met toegeknepen ogen keek Flaire over haar waardevolle vuur naar Sköll, welke zich aan de andere kant van de vlammen bevond. Het tweetal woonde nu al bijna twee jaar samen in de uitkijktoren die in de Arena van de Tweede Hongerspelen had gestaan en waar ze zoveel mee hadden gemaakt samen. Intussen was de uitkijktoren aanzienlijk verbouwd. Het tweetal had met gevonden (lees; gestolen) steigerhout van beneden een tweede verdieping in de toren gebouwd en de muren waren wat verhoogd. Het was meer en meer op een soort boomhutje gaan lijken waar ze al een aardige tijd met z’n tweeën doorbrachten en zelden door anderen gestoord werden. Was dat echt alweer twee jaar geleden? Was het vandaag echt tijd voor alweer de víerde Boete? Toby en Aron zaten nog altijd in de groep met kanshebbers voor de Spelen. Vorig jaar hadden ze geluk gehad, maar zou dat ook dit jaar zo zijn? Even staarde het meisje weer naar de vlammen, maar ze wist al dat Sköll gelijk had. Het vuur was in die twee jaar dat ze hier al zaten nog nooit opgebrand of verdwenen; het was er gewoon. De roodharige zuchtte even opstandig en stond toen op. ‘Prima, we gaan we kijken.’ Sköll glimlachte naar haar, een glimlach waar ze zo ontzettend veel van was gaan houden.

Samen daalde Skaire de ladder van hun huisje af en gingen ze op weg naar de telescopen aan de rand van het rijk. Onderweg keek Flaire om zich heen, zoekend naar dingen die ze kon verbrandden als ze terug kwamen terwijl Sköll af en toe iets opraapte en in zijn zak stopte. Zo kwam het tweetal een tijdje later bij de telescopen aan en ze bleke warempel niet de enigen te zijn. Meer Tributen die nog jonge familieleden hadden die in de Spelen konden komen zaten bij de telescopen, hopend dat hun familielid veilig zou zijn. Flaire wist nog steeds niet of ze nu vreesde voor haar broertjes of niet. Het was een vreemd gevoel en hoewel ze Toby en Aron graag mocht, wist ze niet of dat echt zus-gevoelens waren of niet. In het voorbijgaan liet Flaire haar ogen over de anderen glijden, maar iedereen leek druk met de telescopen te zijn. Sköll koos er uiteindelijk eentje uit en stelde hem in. Flaire ging in kleermakerszit op de grond zitten en wachtte. Ja, waar wachtte ze eigenlijk op? Sköll tuurde ondertussen naar District 7. Als het meisje zich het goed herinnerde dat de jongen een broertje die dit jaar voor het laatst kans maakte om in de Spelen te komen.

Zo wachtte ze af, in stilte, terwijl de Boete beneden in de Districten begon. Al gauw waren de eerste uitroepingen te horen. Flaire keek opzij naar Hugo en Natalia Russo; blijkbaar was hun jongere zusje gekozen voor de Spelen. ‘Rook Olsen is gekozen voor District 3,’ verklaarde Sköll, waarop Flaire haar schouders ophaalde. Die kende ze niet, dus het kon haar ook weinig schelen. ‘En voor 7?’
‘Ene Royalty. Iemand die heel blij lijkt te zijn dat ze gekozen is in ieder geval.’ Flaire keek even op. ‘Blij zoals ik blij was, of naïef blij?’ De jongen haalde zijn oog van de telescoop af en grijnsde naar haar. ‘Naïef.’ Flaire grinnikte terwijl Sköll en de andere dode Tributen die nog broertjes hadden die kans maakten zich weer tot de telescoop wenden. ‘Nino is de mannelijke Tribuut voor 7,’ verklaarde de jongen na een tijdje, waarop hij even overeind kwam. ‘Volgens mij ken ik hem wel. De naam klinkt bekend.’ Flaire haalde nogmaals haar schouders op, want zij kende Nino uiteraard niet. ‘En voor 3?’ Sköll tuurde door de telescoop, maar een antwoord bleef uit. In plaats daarvan ging hij recht staan en schoof het uiteinde van de telescoop in haar richting. ‘Ik denk dat je beter zelf even kunt kijken.’ Bij zo’n antwoord wist Flaire natuurlijk was ze kon verwachten. Met een zucht krabbelde ze overeind en drukte de telescoop tegen haar oog. Haar District kwam al vlot in beeld. Ze zag het plein, het podium, Alexandra met naast haar een meisje met wit haar en aan haar andere kant… Toby. Een kleine gniffel borrelde op in haar keel, welke al gauw over ging in een maniakaal gelach. ‘Ahahahahaha! Toby! Nou mensen, maak je borst maar nat!’

OOC: Godmode Sköll met toestemming :3

Post 39# 33.531 / 50.000