Davi trok ongemakkelijk aan de mouw van het beige shirt dat hij droeg. Een groene broek, stevige schoenen, een beige shirt en een brede hoed. De hele outfit voelde.. raar. Alsof de Spelmakers een grapje aan het maken waren. Alsof het een referentie was naar iets dat Davi niet kende. Gwen was naar haar eigen kamer gegaan. Ze hadden afgesproken elkaar zo snel mogelijk te vinden en dan weg te rennen. Davi was nog wel van plan om dingen die in zijn omgeving lagen mee te grijpen, maar hij wilde de confrontatie zoveel mogelijk uit de weg gaan. Hij hoopte maar dat hij niet bij Geronimo of Toby in de buurt stond. Nerveus klemde en ontklemde hij zijn vuisten. Zijn gedachten bleven afdwalen naar Leilah, die hier ook gestaan had. Zij was toen ook 15 geweest en een stuk minder groot en sterk dan hij. Zij had het lang vol gehouden. Ze was moedig geweest. Hij moest ook moedig zijn. Davi klemde zijn hand in zijn shirt, zodat zijn knokkels tegen zijn borst leunde. Hij voelde zijn hamerende hartslag door zijn borst en arm pulseren.
“Alle tributen graag op positie” galmde er door een speaker. Davi slikte even en stapte de glazen buis in. Met een sissend geluid sloot de cabine. Davi staarde naar zijn voeten, hij wilde het gezicht van zijn stylist niet zien. Het medelijden in de ogen. Of erger nog, het enthousiasme. Alsof dit allemaal een spannend, geweldig spel was en hij niet binnen nu en afzienbare tijd de dood ingejaagd zou worden. De vloer begon te bewegen en met een zacht, sissend geluid vertrok de buis naar boven. Een duisternis viel over Davi en even zag hij helemaal niks. Na een kort moment kwam er licht naar binnen vallen en zag hij nog minder. Toen begonnen zijn ogen te wennen.
Het eerste wat hij zag was iets enorms en iets bronskleurigs. Langzaam realiseerde hij zich dat het een buik was. Rechts zag hij twee achterpoten en link een kop met de snuit van een varken en twee lange oren als een konijn. Het leek op niks dat Davi ooit gezien had. Met lichte schok besefte hij dat de Hoorn zich op het bronzen gevaarte bevond. Ondertussen had hij nog iets gemerkt. Het was hier nat. Een constante miezer regen daalde op hem neer. Davi haalde even een hand door zijn haar, dat steeds vochtiger werd. Hij had geen problemen met dit weer. Dit was een soort weer dat boeren blij maakte en sterker nog, het was het soort weer dat boeren aan het dansen kreeg na een periode van droogte. Miezer was veel beter dan harde regen na droogte.
Een stem telde de seconden af. Plotseling besefte Davi dat er niks om het platform heen zat. Hij herinnerde zich nog dat tijdens de eerste spelen er mensen waren weg gerend en dat ze Leilah daarom in een stalen kooi hadden gezet. Hij kon zich niet meer herinneren wat ze bij de derde spelen hadden gedaan. Maar in elk geval was het raar dat er nu niks was. Zou hij een schok krijgen als hij probeerde te lopen? Of misschien wel wat ergers.. Davi slikte. De Spelmakers deden dingen meestal niet zonder reden. Voor nu zou hij zich naar de regels schikken. Wie weet wat er anders zou gebeuren.
Davi richtte zijn aandacht op de mensen om zich heen. Links van hem het jonge meisje uit 12, met daar naast de blonde jongen uit 1. De jongen was ongeveer zijn leeftijd, maar had altijd een zwakke, verwende uitstraling gehad. Davi deed hem af als geen gevaar. Rechts van hem stond het donkere meisje uit 9, die erg vastberaden keek, en daar naast Leo, de jongen uit 10. Dit was de meest nadelige situatie voor hem. Davi ging er vanuit dat de jongen zich uit de voeten zou maken en besloot dat de jongen op dit moment geen gevaar zou vormen. Naast Leo stond echter het meisje uit 5, Davi meende dat ze Elize of zo heette. Gwen had wat contact met haar gelegd, maar hij vertrouwde haar nog niet genoeg om te zeggen dat ze bondgenoten zouden zijn.
Gwen. Waar was Gwendolyne? Zijn ogen schoten naar links, voorbij de jongen uit 1. Een jong meisje uit 7, de jongen uit 12 die bijna alleen maar had lopen praten tijdens de trainingen, het jonge meisje uit 2… Geen Gwen. Hij kon niet voorbij het oor en hoofd van het beeld kijken. Zijn blik schoot naar rechts waar de jongen uit 8 stond en aan de andere kant van de staart het witblonde meisje uit 3. Geen Gwen. Davi slikte. En nu? Hun plan was om het gevecht bij de hoorn te ontwijken. Maar de hoorn lag óp het beeld. Zou het veilig zijn om er omheen te lopen? Zou hij de andere tributen kunnen ontwijken?
“..24..”
“..23..”
Zijn blik ging wanhopig over de gezichten van de mensen om zich heen, alsof hij ze zou kunnen dwingen om in Gwendolyne te veranderen. Zijn blik viel net op het meisje naast hem, het jonge meisje uit 12, op het moment dat ze zich omdraaide en van het platform af stoof. Het moment dat haar voeten het asfalt raakte, explodeerde alles in Davi’s gezichtsveld. Hij slaakte een kreet en wierp instinctief zijn armen over zijn hoofd heen. Fijn gruis daalde over hem neer, terwijl de brokken asfalt ter aarde vielen. Langzaam kwam Davi uit zijn ineengedoken positie, zijn gezicht vol schok en afschuw. Hij staarde naar de plek van de ontploffing. Het asfalt lag aan stukken en was niet meer zwart, maar rood. Zijn blik viel op een rozig ding, dat hij met een schok herkende als een arm. Gal steeg op in zijn keel en resoluut keerde hij zijn gezicht naar de hoorn.
“..18..”
Weg.
“..17..”
Hij moest hier weg.
“..16..”
Hij zou Gwen later wel vinden. Hij wilde niet sterven. Niet hier. Niet nu.
“..15..”
Zijn blik viel op een witte bidon fles, geen tien meter bij hem vandaan. Water. Hij wilde af van de smaak van gal en braaksel in zijn keel. Hij keek nog een keer om zich heen. De blonde jongen uit 1 leek behoorlijk geschokt door wat er net was gebeurt. Het meisje uit 9 zou misschien ook voor de fles kunnen gaan. Maar hij was snel. En sterker dan zij. Ze hadden nog geen wapens. Hij kon dit winnen.
“..5..”
“..4..”
“..3..”
Davi zette zich schrap, klaar om te sprinten.
“..2..”
“..1..”
“..0..”
Davi sprong van zijn plek. Hij was nog steeds doodsbang dat hij opgeblazen zou worden, dus sprong hij letterlijk van het platform. Met snelle, lenige passen sprintte hij naar de bidon, klaar om hem te grijpen en het op een lopen te zetten.
OOC:
– Davi stapt in de buis en heeft een paar eerste indrukken van de arena.
– Davi kijkt wie er naast hem staat en beseft zich dat hij Gwendolyne niet kan zien.
– Igraine ontploft.
#trauma– Davi wil wegwegweg. Maar wil ook water.
– Op nul springt hij van het platform en rent hij naar de bidon [K]
Onderwerp: 
Onderwerp: 
