Na haar terugkomst in het district was Madelynn gelukkig snel weer een beetje tot rust gekomen. In het begin had ze de Spelen nog proberen te mijden, maar deze zevende dag stond ze met een hard en emotieloos gezicht op het plein van District 7, waar ze keek naar het laatste gevecht van deze Spelen. Hoewel ze afschuw voelde bij elke uithaal, wendde ze haar blik niet één keer af. Ze wist hoe Solar en Norah zich moesten voelen en ze kon hen hun overlevingsdrang niet kwalijk nemen. Madelynn had hetzelfde gedaan.

Terwijl ze keek hoe Solar en Norah voor hun leven vochten, dacht Madelynn na over wie ze het liefste wilde zien overleven. Het was natuurlijk een onmogelijke vraag, want geen van beide had haar ooit iets misdaan en ze verdienden het allebei niet te sterven, maar tegelijkertijd gunde Madelynn niemand de hel waar zij in leefde. Wie het ook zou worden, ze hoopte dat die persoon beter met de situatie om zou gaan dan zij.
Desondanks waren er natuurlijk altijd voorkeuren. Madelynn had de parade en de interviews maar half meegekregen en daardoor misschien niet zo’n heel goed beeld van de Tributen gekregen. Dat had ze ook niet gewild, want op één na zouden ze toch allemaal doodgaan. Norah was echter aardig fel geweest tijdens het interview en Madelynn wist niet of ze dat nou juist positief vond of niet. Solar was een ietwat apart figuur van wie ze niet veel snapte, maar die wel aardig over was gekomen. Het pijnlijke gedeelte lag hem daar in haar district en haar uiterlijk. Nee, Solar en Nakoma leken nauwelijks op elkaar, maar toch moest Madelynn elke keer aan haar denken als ze de donkere huid van Solar zag. Dat zag je hier in Zeven maar amper, en daardoor lag de associatie nou eenmaal voor de hand. In dat opzicht zou het moeilijk worden als Solar zou overleven en Madelynn wist niet of ze dat wel zou trekken. Het zou voor haar beter zijn als Norah het gevecht zou winnen.

Het einde van het gevecht naderde en het feit dat Solar met een bijl vocht, intrigeerde Madelynn. Ook dit deed natuurlijk herinneringen naar boven komen, die ze met alle geweld probeerde te onderdrukken. Ze moest alles gewoon vergeten en zich richten op het hier en nu. En het hier en nu was gewelddadig, daar Solars bijl zich in het lichaam van Norah boorde. Madelynn voelde hoe een zucht haar mond verliet, alsof haar lichaam al wist wat mentaal nog niet echt was doorgedrongen. Pas toen het kanonschot klonk kwam het binnen. Het was afgelopen. En Solar had gewonnen.

Plots een beetje perplex stond Madelynn op het plein, terwijl ze het tot zich liet doordringen. Ondertussen keek ze een beetje om zich heen om te zien hoe de rest van het district het opnam. Het was vandaag een interessante dag geweest en het was dan ook druk op het plein. Veel mensen hadden toch de moeite genomen om dit laatste gevecht te komen aanschouwen. Madelynn vroeg zich af hoe de sfeer hier was geweest toen zij met het beslissende gevecht bezig was geweest. En hoe zou de sfeer in District 4 nu zijn? Of in 11…? Dit was het tweede jaar op rij dat ze tweede werden en dat moest ontzettend zuur zijn. Madelynn was blij dat ze de mensen daar nooit meer onder ogen hoefde te komen. De Zegetocht was echt een ware hel geweest, en Madelynn had nu al medelijden met Solar.

OOC: Komt dat zien, komt dat zien! De Spelen zijn voorbij! Tijd om na te praten en Lynn lastig te vallen!

De Spelen waren helemaal niets voor hem maar aangezien zijn vader per se altijd wou kijken, ving hij vaak een glimp op van het beeldscherm die bijna 24/7 aan lag. Niet dat er iets anders te zien was op de buis tijdens de Hongerspelen maar dan had hij liever gehad dat de televisie niet aan lag dan hoefde hij heel die heisa niet te volgen. Maar aangezien hij soms toch 'gezellig' met de hele familie moest kijken naar de Spelen, had hij sympathie ontwikkeld voor Norah terwijl zijn vader duidelijk voorstander was van Ayrton. De jongen die mensen vermoorde net alsof het niets voor hem was.

Het was dag zeven van de Spelen en overal werd rond gefluisterd dat dit hoogstwaarschijnlijk de laatste dag zou worden. Daarom opperde vader om samen met het gezin op het plein te gaan kijken op het grote scherm. Na veel geklaag, het was immers al erg genoeg dat hij dit op tv moest volgen, stemde iedereen toch in. Het was duidelijk vader die de broek droeg in het gezin Naysmith.

Het duurde een eindje voor er eindelijk actie kwam waardoor de sfeer op het plein wat rumoerig werd maar toen het gevecht tussen Solar en Ayrton uitbarstte klonk er op verschillende plaatsen een kort gejuich. Mensen waren blij dat er gevochten werd, terwijl Nino vooral blij was dat het begon omdat ze dan sneller naar huis konden gaan. Er weerklonken veel 'oehs' en 'ahs' in het publiek iedere keer dat één van de twee tributen pijnlijk geraakt werd, waarna deze kreten terug plaatsmaakten voor gejuich toen Norah op het strijdtoneel verscheen. De Spelen zouden binnen enkele ogenblikken afgelopen zijn, eindelijk gedaan met de dramatische wendingen!

Achteraf bekeken vond Nino het jammer dat Norah net te laat kwam om Ayrton te helpen, de kans op overleven ging nog net iets groter geweest zijn moesten ze beide de kans gehad hebben om Solar aan te vallen en aangezien Ayrton toch al gewond was, was het gemakkelijker geweest om te overleven moest Solar als eerste van het drietal gestorven zijn.

Nino moest even wegkijken om de traan die over zijn wang gleed weg te vegen waarbij hij in zijn ooghoek Madelynn zag, de winnares van vorig jaar. Hij had haar voor de Spelen al eens kort ontmoet maar toen was ze duidelijk in rauw om Caleb en was het gesprek enorm kort geweest. Erna had hij haar nog enkele keren gezien voor en na de Spelen maar haar status en haar drukke agenda waren natuurlijk zo hoog en druk dat hij niet meer met haar gepraat had, ofja misschien niet meer durfde praten. Misschien moest hij ook maar eens stoppen met continu te staren naar haar terwijl Madelynn blijkbaar de menigte aan het observeren was, een vaardigheid die ze geleerd had in het Capitool?

Madelynn maakte dan wel deel uit van de groep mensen op het plein, maar ze voelde zich een buitenstaander. Ze zag hoe mensen uitgelaten napraatten, de een iets enthousiaster dan de ander. Zij was de enige hier die wist hoe het was om in de Spelen te zitten en niemand anders hier kon begrijpen hoe dat was geweest en hoe het was om deze beelden nu te zien. Dat was misschien wel de enige reden dat ze het fijn vond om elk jaar terug te moeten keren naar het Capitool. Op die momenten waren er mensen in de buurt die wisten hoe het voelde.
Terwijl Madelynn haar omgeving bestudeerde, viel haar blik op een jongen die overduidelijk naar haar aan het kijken was. Ze vertrok geen spier, maar ze voelde haar hart overslaan. Waarom keek hij naar haar? Wist hij wat ze zojuist had gedacht? Vond hij haar een verrader? In een vlaag van automatisme bracht Madelynn haar hand naar haar bijl. Niet om de jongen aan te vallen; natuurlijk niet. Maar de aanraking wist haar enigszins te kalmeren, alsof zo al het kwaad geweerd werd. Madelynn slikte en keek nog steeds naar de jongen. Het duurde even voordat het kwartje viel en ze hem herkende. Hij was geen vreemde voor haar, al hadden ze niet meer echt gepraat sinds ze de Spelen had gewonnen. Of ze hem nog gezien had, dat kon ze zich niet eens herinneren. Haar leven was één grote goed gefaciliteerde puinhoop.

Haar benen bewogen al voor ze bewust een besluit genomen had. Ze liep op Nino af, haar hand nog steeds niet van zijn plek. Het drong helemaal niet tot haar door hoe dit over kon komen. Het was in principe dan ook niet vreemd om met een bijl te lopen, maar wel als het leek alsof je hem elk moment kon trekken, je recht op iemand afliep en – niet onbelangrijk – een jaar geleden met veel geweld tien kinderen aan hun einde had geholpen.
“Hallo,” begroette ze de jongen enigszins ongemakkelijk toen ze eenmaal in zijn buurt was. Ze probeerde naar hem te glimlachen, maar dat was haar lichaam inmiddels zo ongewoon, dat het immens onnatuurlijk aanvoelde. Hopelijk komt het oprechter over dan het voelt, dacht Madelynn enigszins verdrietig. Ze was nooit spontaan geweest, maar haar sociale vaardigheden waren wel echt drastisch achteruit gegaan. Zelfs het op gang brengen van een luchtig gesprek voelde als een onmogelijke opgave. “Lang niet gesproken,” zei ze uiteindelijk maar, hopend dat de jongen überhaupt met haar wilde spreken.

Zijn gestaar moest wel opgevallen zijn… Alhoewel het zou hem niet verwonderen moesten mensen constant naar haar staren als ze over straat liep. En waarschijnlijk was ze dat gestaar dan al gewoon zodat het misschien niet echt opviel dat Nino zo naar haar aan het kijken was. Maar niets was minder waar, ze had wel duidelijk gezien dat hij naar haar aan het kijken was en wonder bij wonder herkende ze hem zelf nog. Toen ze hem begroette, keek hij eerst nog verwonderd om zich heen om zeker te weten dat ze het tegen hem had. Het moest anderhalf jaar geleden geweest zijn dat ze elkaar voor het eerst echt gesproken hadden. Tuurlijk hadden ze elkaar ervoor wel nog gezien op school, maar meer dan een klein glimlachje had er nooit ingezeten. Het was die avond op het bankje in het park dat ze voor het eerst lekker gebabbeld hadden.

”Het is inderdaad lang geleden, zelfs nog van voor de vorige Spelen als ik me niet vergis.” Tuurlijk wist hij maar al te goed dat het van voor de tweede Spelen was dat hij haar nog gesproken had. Hij wou eigenlijk niet dat het te duidelijk was dat hij heel goed wist wanneer ze elkaar voor het laatste gesproken hadden. ”Misschien een domme vraag, maar hoe gaat het nog met je?” Dat was inderdaad wel een heel domme vraag, ook al overleef je de Hongerspelen toch moet dat iets met je doen waarbij het gevoel niet helemaal positief kan zijn volgens mij en zeker in de situatie van Madelynn. Ze heeft ver moeten gaan, heel ver!

Ook zijn ouders stonden raar naar Nino te kijken, stond hij nu echt te praten met de winnaar van de vorige Spelen? Zijn vader was altijd al fan geweest van de Spelen dus die moest best trots zijn dat hij haar kende. Maar Nino probeerde haar vooral niet te zien als de winnares van de Spelen, hij wou haar gewoon zien als een vriendin…