11 resultaten gevonden

Het lukte Duncan om Rooks arm te pakken te krijgen, wat er hopelijk voor zorgen dat ze hem nu niet aan zou vallen (tenzij ze aanviel met haar slechte arm, maar dat leek hem sterk). Ook de poging om haar onder water te duwen lukte dit keer. Rook gaf zich echter niet zo snel gewonnen, want ze probeerde hem weer te steken met het wapen. Ook dit keer werd hij geraakt, in zijn arm. Het deed echter niet zoveel zeer als zijn buik en er kwam al helemaal niet zoveel bloed uit. Hoewel hij niet echt de tijd had om te kijken hoe ernstig het was, merkte hij dat het lang niet zo erg was als de wond in zijn buik. Hij kon dus ook gewoon doorgaan met Rook onder water duwen, hoezeer ze zich ook los probeerde te maken uit zijn greep. Hij probeerde nog meer kracht te zetten op haar lichaam, zodat het moeilijker werd om naar boven te komen. Ondertussen kwam Kasa eraan en probeerde Rook aan haar gebroken arm naar beneden te trekken.

- Ondanks de aanval van Rook gaat Duncan door met haar onder water duwen.
- Kasa komt eraan en probeert Rooks gebroken arm te pakken en haar verder naar beneden te trekken.

Gezamelijk trekken Duncan en Kasa Rook verder onder water. Rook zal zich niet meer weten los te worstelen en verdrinkt.

#dood

- Het aanraken van dode flamingo was voor niks; de leeuwin vindt een stukje Marco veel aantrekkelijker
- Davi slaagt erin het schild op / in de leeuwin te houden en houdt haar vastgepind, zo goed en zo kwaad als het gaat
- Marco is niet meer in staat om een succesvolle aanval uit te voeren; zijn aanval mist
- Marco is zo goed als flauwgevallen en Davi kan alleen maar het schild op de leeuw blijven drukken
- Gwen bedenkt zich dat als ze in haar eentje de morgenster niet kan bedienen, dat ze het misschien wel met iemand anders zijn hulp kan doen
- Ze richt zich tot Suzy en Elize en vraagt snel en dringend om hun hulp
- Elize werpt zichzelf op, tot grote opluchting van Suzy, en samen overbruggen ze de korte afstand naar het vechtende groepje
- Zo goed en zo kwaad als het gaat pakken de meiden de morgenster op (ik ga er hierbij vanuit dat de morgenster een stok + ketting + bol eraan is) bij het stuk waar de puntige bol aan de ketting zit; Gwens hand zit bovenaan en Elize plaatst haar hand daarachter, zodat ze met gezamenlijke kracht het zware wapen wel van de grond kunnen krijgen. Ze maken deze keuze, omdat ze het wapen helemaal niet fatsoenlijk zouden kunnen bedienen als ze het op de traditionele manier moesten doen
- Davi heeft zoveel mogelijk zijn gewicht op het schild gegooid zodra hij zag dat de meiden in actie komen, om de leeuwin op een plek te houden
- De leeuwin zit ook nog steeds met haar kaken stevig vast in Marco's schouder
- Elize en Gwen mikken op de nek / net achter het hoofd van de leeuwin, in de hoop daar iets te breken
- Na hun eerste slag pogen ze de morgenster weer op te tillen op opnieuw te slaan

OOC: Weer een tl'dr, I'm so sorry :c Carla en ik hebben het allebei erg druk, maar we wilden voor de deadline nog wat proberen neer te zetten.

Na de tweede uithaal met de morgenster stort de leeuwin in.
Voor Marco is elke reddingspoging te laat. Hij zal binnen enkele minuten sterven. #dood

OOC: Trigger warning: Vrij grafische beschrijving van Avery’s dood, inclusief veel bloed en stikken.
RAAK. HA! Avery lachte triomfantelijk, waarbij het bloed uit de open wond in haar keel gutste. De jongen haalde uit met een felle schreeuw en raakte Avery opnieuw, vol in haar keel. Foute boel. Avery hapte tevergeefs naar adem, terwijl de restanten van haar luchtpijp zich vulden met bloed. Avery zakte door haar knieën en hoestte. Bloed. Nog meer bloed. Avery voelde de paniek over zich heen spoelen, terwijl haar longen zich langzaam vulden met de stroperige rode vloeistof die daar niet in thuis hoorde. De gierende pogingen van haar lichaam om lucht naar binnen te halen waren tevergeefs en zorgden enkel maar voor een heel akelig geluid. Al snel verloor Avery het bewustzijn en zakte ze voorover. Nog een paar keer klonk het reutelende geluid van een meisje dat poogde adem te halen door een zee van bloed, voor het kanon afging in de arena.

Avery voelde hoe ze behoedzaam op haar rug werd gedraaid. NEE, NEE, NEE, NEE, NEE. Wild sloeg ze om zich heen, terwijl er twee paar handen krachtig tegen haar schouders drukten. ‘Shhh. Avery. Rustig’ klonk er zachtjes, terwijl een derde paar handen zachtjes door haar haren gleden. Een wel heel bekende stem, een stem die Avery toch al ruim een jaar niet meer had gehoord. Nee, ze hallucineerde. Ze bleef om zich heen slaan om de klemmende handen van haar schouders af te krijgen. Ze hoorde een kreet van pijn, van eveneens een té bekende stem. Hugo. ‘Avery, doe je ogen eens open’ zei de eerste stem nu. Gehoorzaam opende Avery haar ogen, knipperend tegen het felle licht, waarna de contouren van het gezicht boven haar langzaam helderder werden. Natalia. Maar niet zoals het meisje eruit had gezien toen ze vorig jaar was gestorven, maar zoals Natalia er thuis uit had gezien. ‘Rustig. Het is oké’. Ditmaal was het Hugo die sprak, die geen gapende wond in zijn achterhoofd had, maar er desondanks geen dag ouder uitzag dan drie jaar geleden. Avery staarde naar de twee welbekende gezichten, voor haar blik afgleed naar de eigenaar van het derde paar handen dat haar tegen de grond aangedrukt hield. Haar vader.

‘Je bent dood’ verduidelijkte Hugo, die de verwarde blik op het gezicht van zijn jongere (of eigenlijk nu even oude) zusje juist interpreteerde. Haar familie liet los, waarop Avery overeind ging zitten. Ze had nog steeds het apenpakje aan, wat nog steeds onder het bloed zat, maar de wonden waren verdwenen. ‘D…Dood?’ herhaalde ze. ‘Ja. We hebben het net gezien. Je was heel dapper’ antwoordde Hugo zachtjes. ‘Gezien?’. ‘Ja. Dat leggen we nog wel uit. Kom’. Natalia stak haar hand uit en Avery krabbelde gehoorzaam overeind. ‘Wat gaan we doen’. ‘Jou opfrissen. En daarna gaan we je uitleggen hoe het hier werkt’. Avery omklemde de verbazend solide hand van haar zus en volgde haar de ruimte uit. En zo startte de rest van Avery’s leven dood. Veilig. Weg van het Capitool en haar bizarre omgang met de districten. Weg van vredesbewakers. En vooral weg van de arena met tieners die haar dood wilden.

OOC: TL;DR:
- Avery stikt in haar eigen bloed
- Weerzien met familie
- SAFETY.

#dood

Toby gromde weer toen het niet lukte om Avery te ontwapenen, maar kon een grijns niet onderdrukken toen zijn klauw haar keel open haalde. Mooi, dat zou toch een hoop schelen. Helaas miste zijn schop toen het meisje van hem weg deinsde na de mep langs haar keel. Met wat meer ruimte voor hem kon hij zich ook wat meer op Xiomara richten, maar het grijpen van de zweep wilde niet. Het meisje had toch meer controle over de zweep dan hij had durven hopen en zijn rug begon aardig te schreeuwen van de pijn. Hij wilde zich net naar de blondine omdraaien toen hij in zijn ooghoek Avery aan zag komen. Te laat om het meisje af te weren moest hij helaas de dolk opvangen met zijn buik, of eerder gezegd, zijn maag. Pijn schoot door zijn lichaam en een schreeuw kon hij niet onderdrukken. Hij was echter niet van plan het hierbij te laten zitten. Zijn benen wisten de klap van Avery haar snelheid op te vangen en nu ze zo dichtbij was, was toesteken op haar ook gemakkelijker. Met zijn rechterklauw haalde hij dan ook uit naar de zijkant van haar hals, met als doel haar keel en luchtpijp te doorboren. Nadat hij had toegestoken probeerde hij het jonge meisje zo hard en zo ver mogelijk van zich af te duwen, want of hij haar nou had geraakt of niet, hij wilde haar niet in de buurt hebben als ze nog kon vechten. De dolk trok hij uit zijn maag (mocht die daar nog zitten). Niet echt een prettig gevoel, maar dat ding kon daar ook niet blijven zitten.

Zijn hele lichaam deed pijn, meer pijn dan hij ooit in zijn leven zou voelen, maar door de adrenaline die nu door zijn lichaam stroomde merkte hij daar weinig van. Straks, als het gevecht voorbij was en hij dit zou overleven, dan zou hij het zeer zeker voelen, maar voor nu was het beter om alles te negeren en door te gaan. Zodra Avery ver genoeg uit de buurt was draaide hij zich om (met de dolk in zijn hand??) en richtte zich op Xiomara en haar zweep. Ergens voelde hij het bloed over zijn rug stromen en woede stroomde door zijn aderen. Met een boze schreeuw stormde hij op Xiomara af, zijn klauwen naar voren en klaar om deze in haar borst- en keel te steken zodra hij dichtbij genoeg was gekomen.

OOC:
Tsk, ga de post lezen
- Toby haalt Avery haar keel open, zijn schop mist, aandacht gaat naar Xio, waardoor hij te laat is om de steek in zijn maag te ontwijken
- Toby steekt met zijn rechterklauw naar de zijkant van Avery haar keel/hals in een poging keel en luchtpijp te doorboren
- Na zijn steek probeert hij haar hard van zich af te duwen en trekt hij de dolk uit zijn maag (als die er nog in zit)
- Toobs draait op adrenaline en negeert het meeste van de pijn van zijn lichaam, maar is toch aardit pissig, dus draait hij zich om naar Xio (met het mes??) en valt haar aan waarbij hij haar in haar borst en keel probeert te steken met zijn klauwen als hij in de buurt is


Avery heeft helaas geen tweede keel (sorry Fem) en sterft door Toby's uithaal. #dood
Doordat Toby het mes gehaast uit zijn maag haalt, maakt hij de wond alleen maar erger. Er komt allemaal bloed mee naar buiten. Zijn aanval op Xiomara mislukt. Hij zal niet lang meer te leven hebben als hij niet binnen korte tijd de wond kan dichten.

* Maar we weten niet zeker wat Kasa doet, het kan natuurlijk zo zijn dat ze doorgelopen is na de aanval op Rook?

Voor Xiomara en Avery komt er een gezamenlijke sponsoring naar beneden, die helaas net in het water beland; een verbanddoos (gelukkig is de verpakking waar de verbanddoos in zit waterdicht). Voor Avery helaas te laat, maar wellicht niet voor Xiomara?

OOC: Triggerwarning: Deze post bevat verwijzingen naar zelfmoord. Er wordt niets in detail beschreven, maar ik wilde het toch even vermeld hebben.
Also, dit is geschreven vanuit de vader van Natalia.

Dean liep langzaam door de straten van de stad, nagestaard door diverse districtgenoten. Zij hadden vandaag goed nieuws gehoord, hun familieleden en vrienden waren weer een jaartje veilig. Dean daarentegen had voor de derde keer de naam van één van zijn kinderen gehoord, wat hem tegen wil en dank tot een bekende naam binnen het district had gemaakt. De afgelopen vier jaar had hij ieder jaar aan de zijlijn gestaan van de boete, terwijl er twee kinderen met knikkende knieën in de grote groep tieners stonden. Het eerste jaar had hij nog geduimd een van hun namen te horen en was hij oprecht trots geweest dat zijn oudste zoon hun district mocht vertegenwoordigen. Sterker nog, hij was zelfs zo arrogant geweest om te verwachten dat Hugo als winnaar terug zou keren en dat zijn gezin het eerste zou zijn dat naar de winnaarswijk verhuisde.
Maar nee. Hugo kreeg een werpster in zijn achterhoofd en was gestorven in de arena.
Het was een eer, had Dean zichzelf voorgehouden. Een eer dat hun zoon hun district had vertegenwoordigd, dat hun zoon naar het Capitool had mogen gaan, het Capitool dat hen verzorgde en beschermde. Trots. Dat was hij. Trots.

Tot hij vorig jaar voor de tweede keer een van zijn kinderen had zien vertrekken naar het Capitool. Hoewel hij het nooit hardop zou toegeven, was Natalia altijd al zijn oogappeltje geweest. Zijn oudste, het meisje dat hem tot vader had gebombardeerd en van de vijf ook degene die het meest op hem leek. Stil, teruggetrokken, maar een keiharde werker die een wijsheid ver voorbij haar kalenderleeftijd liet zien. Hoewel hij weinig tijd met haar had doorgebracht, bewonderde Dean zijn oudste dochter om haar daadkracht en haar bereidheid te helpen als dat nodig was.
En toen…Toen vertrok ook zij naar het Capitool, om net als haar broer te jong aan haar einde te komen. Door een longontsteking, nota bene. Haar ijlende laatste woorden waren keihard aangekomen en voor het eerst was Dean beginnen te twijfelen aan de correctheid van de spelen. Zijn gezin had zich rustig gehouden tijdens de spelen, waarom werden zij dan tot twee keer toe aangepakt? Hoe vaak moesten ze door dit spektakel heen voordat het Capitool besloot dat de donkere dagen genoeg herinnerd waren?

En vandaag…vandaag volgde Avery. Zijn dromerige kleine meisje, dat enkele jaren geleden nog zo blij was geweest met het feit dat er eindelijk een kans was om in het Capitool te komen, had zich nu met hand en tand verzet en was uiteindelijk gillend en krijsend het podium opgedragen. En dat alles terwijl hij machteloos aan de zijlijn had gestaan, genoeg afstand tussen hem en zijn gillende vrouw bewaren zodat hij haar niet aan hoefde te raken, maar het ook niet al te duidelijk was dat hij zich totaal niet meer met haar verbonden voelde. Zojuist had hij afscheid van Avery genomen en opnieuw een kind achtergelaten in de handen van de begeleidster van hun district. Eenmaal thuisgekomen was Mary-Lynn aan de eettafel gezonken en had ze zachtjes voor zich uit gemompeld dat ze de begrafenis maar vast moesten gaan plannen. Ze had al opgegeven voordat Avery überhaupt een voet in het Capitool gezet had.

Nu liep Dean hier evenmin met het idee dat hij zijn dochter veilig terug zou zien, maar hij had het in ieder geval niet uitgesproken richting het restant van zijn gezin. Clarisse en Tommy. Van vijf kinderen naar twee in vier jaar tijd. Die gedachte deed pijn,zeker als hij besefte dat Clarisse en Tommy beiden nog heel wat boetes te gaan hadden voor zij veilig waren. Er was een relatief grote kans dat hij de laatste twee ook nog zou verliezen.

Nee, zo had Dean besloten. Dat kon hij niet aan. Sterker nog, hij kon de gedachte dat hij weer een kind naar haar graf kon dragen al niet aan. Dagelijks werd hij achtervolgd door het beeld van zijn oudste twee kinderen in hun doodskist. Zo breekbaar, zo jong. Zo veel, veel te jong. Die aanblik was iets wat Dean zijn ergste vijand nog niet zou toewensen. Je kind in een doodskist. Veertien en achttien jaar. Nog een heel leven voor zich, maar gewoon….dood. De gedachte om ook Avery in een doodskist aan te treffen, was een die hij niet kon verkroppen. En dus was hij vertrokken. Hij had de deur van hun woning voor het laatst achter zich gesloten en was gaan lopen tot hij uiteindelijk aan de rand van de stad kwam.

Inmiddels liep hij in het buitengebied van het district, ver genoeg bij de stad vandaan om al een tijdje geen mensen meer tegen te zijn gekomen. Nu was het moment. Het was tijd om zich weer bij zijn oudste twee te voegen. Als het ‘hiernamaals’ tenminste bestond.

OOC: #dood

Het gekraak van de speer die Solar wist te verbrijzelen onder haar voeten, klonk als muziek in haar oren. Dat gold ook voor de kreten en verwensingen die uit Ayrtons mond kwamen, hoe luguber dat ook mocht zijn. Het was een gevecht op leven en dood. Solar was geen voorstander van dood en verderf, maar hé. Alle verwondingen die zij toe wist te brengen, waren in haar voordeel. Dat ze nooit meer een nacht zou kunnen slapen zonder dat ze al het bloed en alle doden in haar dromen zou zien verschijnen, nam ze maar voor lief.

Ayrtons schouderbreuk bracht Solar weer met beide benen op de grond. De strijd was nog niet voorbij; ze moest de boel nog afmaken. Voor nu moest ze snel een paar stappen naar achter zetten om haar evenwicht te kunnen behouden. Ze schudde de misselijkheid af die was veroorzaakt door de stoot tegen haar pols. Hoewel haar vingers nog werkten, deed het behoorlijk wat pijn. De harde schouder van Ayrton had waarschijnlijk minder impact gehad zonder die pols. Ze was nu wederom een paar stappen van hem vandaan, dolk in haar hand, klaar om aan te vallen. Haar oog viel op de bijl die nu bij Ayrtons voeten lag. Verrast keek ze ernaar, en naar de wond in Ayrtons arm. Had dat ervoor gezorgd dat hij de bijl had laten vallen? Was het van schrik geweest, of kon hij hem niet meer vasthouden? Solar woog haar kansen af, maar hoorde daardoor het hoge, fluitende geluid niet van de pijl die op haar afkwam.

De pijl boorde zich centimeters diep in de schouder van haar al gehavende arm. Solar brulde het uit van pijn en verontwaardiging. De impact maakte dat ze een paar stappen naar voren zette, terug naar Ayrton. Met het gevaar nu ook in haar rug, was de verleiding om om te draaien groot. Ze kon het echter niet riskeren. Eén aanvaller tegelijk, alstublieft. De boogschutter moest maar even wachten.
Solar maakte gebruik van de gelegenheid door zich wederom weer op Ayrton te gooien. Hoe sneller ze van hem af was, hoe eerder ze een menselijk schild had. Ze beukte richting zijn slechte arm met haar eigen slechte arm - de gedachte aan de pijn die ze zou gaan voelen, was geen prettig vooruitzicht. Maar ze had haar andere arm nodig om hem tegen de grond te werken en eindelijk die dolk in een vitaal orgaan te planten. Dit kon wederom haar laatste kans zijn, met de boogschutter die haar in het vizier had.



tl;dr
- Solar wordt geraakt. Auch! Rude!
- Daardoor zet ze een paar stappen naar voren.
- Als we daar dan toch zijn, dan lanceren we ons toch gewoon weer op Ayrton terwijl je hem op de grond probeert te gooien (denk aan zo'n worstelgreep) en neer probeert te steken. Of hem aan je dolk geregen op de grond smijt. Whatever floats your boat.

Solar weet Ayrton aan het wankelen te krijgen, maar hij valt niet neer. De dolk weet ze wel in zijn lichaam te boren. Ayrton stort naar de grond en heeft nog hooguit vijf minuten te leven.

#dood

Eerst een cactus, toen een badeend en nu een één of ander gevouwen vogel? Ayrton kon er werkelijk waar geen chocola meer van maken. Ze waren hier toch neergezet om elkaar uit te moorden. Sinds wanneer was het oplossen van raadsels entertainment? In dat opzicht kon het raadsel ook weleens iets slechts met zich meebrengen. Het zou Ayrton niets verbazen. Hij had echter geen verstand van geschiedenis en al helemaal niet het geduld voor raadseltjes. Helaas leek Jocelyn niet van plan te zijn om hen een handje te helpen. Misschien was hij niet duidelijk genoeg geweest met haar…

“Misschien dat we een offer moeten brengen aan de Sfinx,” fluisterde hij Jocelyn toe. “Wat denk je? Zou er een Egyptische God van de dood bestaan die dat zal goedkeuren als antwoord?”
Gelukkig voor Jocelyn besloot Hannah ineens een ander probleem aan te kaarten toen ze naast hem was komen staan. Ayrton was haar alweer bijna vergeten. Christy… Hij keek naar het verslagen meisje in het zand. Ze was weliswaar zijn districtgenoot, maar desalniettemin een andere tribuut. En afgezien van Jocelyn hadden ze niets aan het morfine verslaafde meisje. Hij keek naar de andere tributen. Ze waren zo te zien te druk bezig met het raadsel en bovendien: te weekhartig om te doden.

Ayrton slaakte een diepe zucht. Hij vroeg Hannah om Jocelyn in de gaten te houden en liet het meisje los met de waarschuwing dat ze zichzelf maar snel moest bewijzen of anders stond haar hetzelfde lot te wachten als haar ex- bondgenoot. Het was zeker niet iets om trots op te zijn. Maar Christy uit haar lijden verlossen leek hem nog altijd een betere optie dan haar te laten creperen in de brandende zon… Toch?

“Wat ga je doen! Ayrton?”
Ayrton dacht dat het antwoord op Hannah’s vraag wel voor zich sprak na zijn waarschuwing aan Jocelyn. Hij ging achter Christy staan. Haar armen zaten vast aan haar middel met een touw, dus ze kon in elk geval niet tegenstribbelen of hem de ogen uitkrabben. Maar vreemd genoeg leek ze dat ook niet van plan te zijn. Het leek eerder alsof het meisje zich al had overgegeven. Overgegeven aan zijn handen en haar lot. Hij keek Hannah aan terwijl hij zijn linkerarmarm om de kleine nek van het meisje bracht en haar fragiele lichaam de lucht in tilde. Haar benen begonnen hopeloos in de lucht te spartelen in een poging zich tegen de wurging te verzetten.
“Ik doe de dingen waar niemand blijkbaar de ballen voor heeft,” snauwde Ayrton terwijl hij zijn rechterhand op de linkerkaak van Christy bracht. Hij voelde nog een aantal schoppen, maar de kracht om zich tegen zijn wurging te verzetten was bijna geheel verdwenen. Alvorens een einde te maken aan haar leven, bewoog Ayrton zijn armen in tegengestelde richting om haar de nek om te draaien. Hij betrapte zichzelf er echter op dat zijn handen trilden terwijl hij de actie uitvoerde. Was dit nu wat er van hem geworden was?

TL;DR:
- Ayrton bedreigt Jocelyn nog meer, want dat helpt :')
- Raakt afgeleid door Hannah over wat te doen met Christy
- In plaats van haar te laten creperen in de zon, besluit Ayrton Christy uit haar lijden te verlossen
- Hij ontvangt een aantal trappen van Christy waarna hij probeert haar de nek om te draaien

En daarmee kwam een einde aan het leven van Christy. #dood

Solar wist Oliver op de grond te trekken en gooide zichzelf bovenop hem in de hoop dat hij niet meer overeind kon komen. Ze hoorde Valeria vloeken, maar voordat ze kon vragen wat er mis was, raakte de vuist van Oliver haar vol op haar neus. Solar slaakte een kreet en verloor haar balans door de kracht van de klap. Ze wankelde en probeerde zichzelf met één hand op haar plek te houden, terwijl haar andere hand aan haar neus voelde. Iets warms en nats zat aan haar handen en ze voelde hetzelfde op haar gezicht. Het was niet al te moeilijk om erachter te komen wat er aan de hand was.
"Jij kleine -" Woede nam de overhand en Solar was vastbesloten hem hiervoor te laten boeten. Niemand bezorgde haar een bloedneus en niemand was sterker dan zijzelf was. Ze stortte haar gewicht wederom op de jongen en haalde uit richting zijn gezicht, samen met Valeria die één van haar speerpunten nog vasthad. Ook Kye kwam aanrennen, met Melvin op een afstand. Solar kon ze niet zien maar hoorde hun voeten, en Solar ging meteen uit de weg toen ze Valeria hoorde schreeuwen "STEEK HEM NEER, NU! SOLAR, WEG DAAR!" en Kye op nog maar enkele centimeters afstand van haar arm voelde, en ze een blinkend iets naar beneden zag storten in de richting van Oliver's bovenlichaam.


tl;dr (godmode nog steeds toestemming en ook in de vorige post obviously)
- Solar springt op Oliver als hij op de grond ligt, maar laat los en wankelt wanneer ze de klap in haar gezicht krijgt.
- Valeria is in de tussentijd nog bezig met het proberen te bewerken van Oliver. Ze heeft één speerpunt in haar handen en probeert nu vooral gewoon wonden aan te brengen, nu ze weet dat de speerpunt niet zal doden.
- Solar wordt boos en stort zichzelf weer op Oliver die ze zonder enige terughoudendheid op zijn bakkes probeert te rammen.
- Kye komt aanrennen met zijn wapen. Melvin volgt hem op een afstandje maar is niet van plan iets te doen. Valeria roept tegen Kye dat hij Oliver neer moet steken (wat hij ook gaat doen) en Solar gaat uit de kant zodat ze niet wordt geraakt

Solar's vuistslagen breken Oliver's neus en bijna zijn kaak. Valeria weet een speerpunt pijnlijk in Oliver's oor te rammen.

Hierdoor kan Oliver zich niet meer verzetten tegen Kye, die hem doodt.
#dood

De zon was langzaam verdwenen achter de bergen en daarmee werd besloten om de jacht te openen. Het feit dat zijn rug bezweet was en alle kledingstukken aan zijn lichaam plakte terwijl Ayrton de halve middag alleen maar tegen een rotsblok had gedut, hielp hem eraan herinneren hoe snel hij uit deze kokende zandbak weg wilde. Daarvoor moesten er echter doden vallen, maar toen Ayrton zag wie de gevallen tributen waren was hij alles behalve blij.

Vier tributen maar? Waarvan alleen Gabe als echte potentiële dreiging? Ayrton hoopte vurig dat de tweede dag daar meer verandering in zou brengen. Zelfs het bewusteloze meisje uit 8 had het klaarblijkelijk overleefd en Ayrton twijfelde eraan of hij er goed aan had gedaan om haar en Enrico niet meteen om te brengen toen het nog kon. Een nieuwe ontmoeting met dat stel was nu niet iets waar Ayrton op stond te trappelen, wetende dat hij ze niet al te vriendelijk zou ontvangen wanneer er niets voor hem in het bondgenootschap zat.

Maar dat was een probleem voor later. Het grootste probleem voor nu was het vinden van voedsel nadat besloten was dat de zandslang toch maar niet op hun menu was komen te staan. Hopelijk zou er wat fatsoenlijker eten gesponsord worden zodra ze hun volgende slachtoffer hadden gemaakt, want Ayrton stierf van de honger. Gezien de temperatuur vond Ayrton het een prima plan om in de avond tot actie te komen, maar helemaal op zijn gemak was hij niet. Zijn kleurenblindheid betekende namelijk dat wanneer het donker was, ook echt alles donker was en Ayrton nog meer moeite had om alles duidelijk en wel te onderscheiden.

Uiteindelijk werd de jacht geopend op een klein meisje die vrijwel meteen op de vlucht sloeg voor de hongerige leeuwen. Maar zo snel lieten ze hun prooi er niet vandoor gaan. Als een rat in de val werd Paula uiteindelijk in het nauw gedreven. Ayrton besloot hier maar meteen gebruik van te maken door er voor haar snel een einde aan te maken alvorens zijn puntige wapen tussen haar ruggenwervels te mikken. Paula draaide zich echter net om waardoor de hoorn slechts langs haar schouder schuurde en voordat Ayrton het doorhad, was het kleine schepsel langs hem heen geglipt.

Een paar vloekwoorden stormden uit zijn mond terwijl de achtervolging weer opnieuw werd ingezet. Ayrton remde af en sprintte zo snel als mogelijk dezelfde doorgang uit om het kind niet uit het oog te verliezen. Zigzaggend rende ze tussen de rotsen door, in de naïeve hoop hem af te schudden, maar Ayrton kwam steeds dichterbij. Toen hij dichtbij genoeg dacht te zijn, reikte hij zijn hand uit naar voren om Paula bij haar kraag te grijpen, maar net toen de overwinning in Ayrton’s handbereik leek te zijn knalde hij met volle vaart tegen een rotswand op. Gevolgd door nog een golf van vloekwoorden keek Ayrton weer vluchtig om zich heen.

Waar was dat stomme kind? Ayrton besloot dat rennen geen zin had nu Paula uit zijn gezichtsveld verdwenen was. Ook zijn bondgenoten leken nergens meer te zijn. Geërgerd hield Ayrton zijn hoorn in beide handen geklemd terwijl hij met gespitste oren op zijn hoede doorliep. Dat kind moest zich wel ergens verstopt hebben, dat kon niet anders. Net toen hij een rotsblok voorbij wilde lopen, zag hij plotseling een ratachtig wezen in zijn rechterooghoek voorbij flitsen. Een glimlach verscheen op Ayrton’s gezicht terwijl hij rechts afsloeg. “Geef je maar gewoon over meisje,” riep hij wetende dat Paula niet ver kon zijn. “Geef je over en ik zal je een ...snelle dood geven.”

Zijn zicht mocht hem dan misschien tegenwerken, maar met Ayrton’s gehoor was niets mis. Hij kon haar bij elke stap zwaarder horen adem halen en toen Ayrton voor de volle 100% wist waar Paula zat, versnelde hij de hoek om en boorde zijn hoorn op de zwarte schim die hij dacht te zien. Een ijzige gil echode tussen de rotsen door, wat Ayrton het teken gaf dat hij de roos vol had getroffen. Niets was echter minder waar. De punt van de hoorn zat nog zo’n tien centimeter boven het hoofd van Paula in de muur geboord, maar ook zij dacht waarschijnlijk dat ze er geweest was. Paula twijfelde echter niet om nog langer te blijven zitten en trachtte weer weg te willen sprinten.
“Niets daarvan!” brulde Ayrton terwijl hij haar met zijn voet een trap in de maag verkocht. Maar terwijl Ayrton de hoorn met brute kracht uit de rotsen terug trok, had dat Paula blijkbaar genoeg tijd gegeven om –weliswaar half in elkaar gedoken- vooralsnog weg te komen. Hij draaide zich om, met zijn wapen in de aanslag, maar terwijl hij weer in volle sprint achter Paula vertrok, zag hij haar ineens voorover struikelen. Voordat Ayrton halsoverkop er ook boven op was gevallen, kon hij zichzelf nog net afremmen bij het zien van de twee schimmen die hij herkende als Norah en Nirwad.

Blijkbaar hadden ze Paula horen gillen en wetende dat zij hun kant opkwam, hadden de tortelduifjes waarschijnlijk het touw van Nirwad’s zweep gebruikt om het kind te laten struikelen. Hannah verscheen nog geen seconde later voor de gestruikelde Paula en versperde haar de weg. Niet dat ze ver zou komen, want deze kans liet Ayrton niet aan zich voorbij gaan. En ook Norah leek niet van plan te zijn het meisje nog een keer te laten wegkomen, want ook zij hield haar wapen in de aanslag. Ayrton richtte zijn hoorn op de rug van het meisje, maar wederom wist Paula zich nog snel op de rug te rollen waardoor de punt van de oryxhoorn haar waarschijnlijk in het hart zou treffen.

TL;DR:
- Ayrton is teleurgesteld bij het zien van de gevallen tributen
- Paula glipt achter hem weg, Ayrton sprint achter haar aan terwijl de rest haar via andere routes proberen af te snijden
- Ayrton knalt tegen een rotswand op, raakt Paula even kwijt
- Paula zit gehurkt verstopt waardoor Ayrton's 'verassingsaanval' mist. Hij trapt haar in de maag zodat ze niet wegkomt, maar ver komt ze uiteindelijk niet want N&N laten haar struikelen door het zweeptouw
- Ayrton vindt het mooi geweest en mikt weer met zijn hoorn op Paula's bovenlichaam
- Ze bevinden zich ergens bij E10

De hoorn van de oryx boort zich in het lichaam van Paula, waardoor ze hevig begint te bloeden en binnen enkele minuten zal sterven. #dood

P.s. Hou er rekening mee dat de hoorn door de aanvaring met de rotswand is gaan barsten en niet meer zo stevig is als daarvoor.