5 resultaten gevonden

Een tijd lang had het viertal in de schaduw van de rotsen gezeten. Zo had Cosmo geprobeerd om te slapen, maar de slaap wilde bij hem maar niet vatten, wetende dat hij zomaar niet meer wakker zou kunnen worden als hij eenmaal sliep, daarnaast zorgde ook een droge mond ervoor dat Cosmo geen echte rust kon vinden. Starend naar boven merkte Cosmo dat de zon begon te zakken, even vroeg hij zichzelf af hoe laat het was Niet dat het er ook maar iets toe deed, maar het gevoel van enige houvast aan tijd was…. Iets. Langzaam zag Cosmo de laatste zonnestralen verdwenen en daarbij merkte hij dat het iets koeler in de arena geworden was. ‘Wat is het plan?’ zei Cosmo, wetende dat hij niet zittend de uitdroging en de dood tot gevoel wilde gaan opwachten. ‘We moeten water vinden, anders halen we de ochtend waarschijnlijk niet eens’ zei Eugine. Ja daar had die jongen wel gelijk in, ook al had Cosmo dat ook makkelijk zelf kunnen bedenken. De vraag was alleen, waar was water. De oase bleek een grote grap van de spelmakers te zijn, want daar was dus geen water te vinden. ‘We kunnen natuurlijk verder naar het noorden lopen tussen de rosten, hopend dat we iets van water vinden’ opperde Gracie

Opeens werd hun discussie onderbroken doordat het logo van het Capitool aan de hemel verscheen en het volkslied begon te spelen. Cosmo keek naar boven en zag hoe het gezicht van James verscheen, gevolgd door het gezicht van Gabe en Logan. Als laatste werd het gezicht van Violet getoond. Vier doden, nog negentien te gaan dus, dacht Cosmo bij zichzelf. Totaal onverwacht zag Cosmo opeens dat Alder met zijn vuist tegen de muur sloeg, vervolgens zakte hij met zijn handen voor zijn ogen naar de grond. Daarbij waren jammerende geluiden duidelijk hoorbaar. Waarom was die Alder nou in hemelsnaam aan het huilen, hij moest blij zijn, minder mensen in de arena, maar kans op overleven. ‘Kende je haar? Violet, je district genoot. Ik vind het zo erg voor je’ zei Gracie terwijl ze een arm om Alder sloeg en hem probeerde te kalmeren. Cosmo keek terug naar de lucht, maar die was nu weer zwart en snapte opeens waarom Alder begon te janken. Niet dat het hem ook maar iets kon schelen, ieder geval dat probeerde Cosmo zichzelf wijs te maken, maar ondank zijn harde houding merkte hij toch een prikkeling in zijn ogen, niet wetend of er nog wel vocht uit zijn traanbuizen kon komen. Even zette Cosmo paar passen, weg van de huilende Alder. Achter hem hoorde hij gepraat, vooral van de sussende woorden van Gracie.

Opeens zag Cosmo tussen de rotsen een woestijnrat tevoorschijn komen. Zodra het beestje Cosmo doorkreeg zette het beestje het op een sprintje. Even keek Cosmo het dier achterna. Er zijn dus dieren in de area. Maar…. Cosmo’s hersenen waren al wat trager aan het draaien dan normaal. Beesten hebben water nodig, misschien was er wel ergens water in de buurt.    


TL;DR:
- De groep heeft water nodig
- Cosmo kijkt naar de gevallen tributen
- Alder heeft verdriet om zijn district genoot

OOC; God mode toestemming van Gracie en Eugine

Op dat moment komt er een #sponsoring naar beneden gedwarreld: het bevat een flesje water voor Cosmo.

Natalia’s aanval had het gewenste effect. Oliver liet de felbegeerde tas los en stelde Natalia daarmee in staat om met tas en al te maken dat ze wegkwam. Ze spurtte weg, langs het meisje van acht dat het aan de stok had met Gabe. Dolgelukkig dat zij niet in haar schoenen stond, rende Natalia door. Ze beklom een van de trappen en kwam uit op het bovendek uit, waar ze drie lange touwen aantrof. Natalia bleef staan, starend naar de drie touwen, twijfelend of ze er een mee moest nemen. Pas nu ze stilstond besefte ze hoe ongelofelijk warm ze het had. Het zweet gutste van haar lijf en ze besefte maar al te goed dat ze dit niet lang vol zou kunnen houden als ze geen water binnen kreeg. BANG. Natalia schrok op van het kanon dat de dood van een tribuut aankondigde. One down, twenty-two to go. Vanaf haar relatief veilige plaats op het bovendek zag Natalia hoe de tributen zich begonnen te verspreiden. Een aantal verliet het schip, een aantal anderen bleven achter. Ze was hier dus niet alleen. Eerlijk gezegd had Natalia helemaal geen idee waar het grootste deel van de tributen heen was. Ze zag er een paar lopen in de verte, maar het waren er zeker geen tweeëntwintig. Waar de hell was iedereen? Terwijl Natalia schichtig om zich heen bleef kijken, vastbesloten zich niet te laten overvallen door een van de andere tributen, maakte ze de rits van haar jas los. Die sweater was sowieso overdreven. De rest van haar kleren kon ze waarschijnlijk beter aan houden, wie weet hoeveel koeler het nog zou worden als het eenmaal nacht was. Ze trok de sweater zo snel ze kon uit en propte hem in de tas, waar een tent in bleek te zitten. Een fucking tent. Wat moest ze nou met een tent. Dacht Peak dat dit een of ander hip kampeeruitje was? Alsof ze op haar dooie gemak een tent op ging zetten en erin ging liggen. Wapens en water. Dat had ze nodig. Geen fucking tent.

Automatisch verplaatste haar blik zich naar de oase. Tot haar verbazing zag ze daar niemand, enkel mensen die weg leken te lopen bij de oase. Natalia fronste haar wenkbrauwen en kneep haar ogen samen in een poging beter te kunnen zien wat er bij dat felbegeerde water gebeurde. Waarom bleef niemand erbij? Waarom verdedigde niemand dat water, de enige bron van vloeistoffen in de arena? Er moest iets mis zijn met het water. Dat kon bijna niet anders, anders zouden mensen daar blijven. Ze trok haar jas weer aan en focuste zich weer op wat er op het schip gebeurde. Twee mensen waren de touwen ingeklommen, richting een kraaiennest en James leek nog steeds verdwaasd over het schip te zwerven. Natalia schudde haar hoofd. Haar districtgenoot zou het nooit lang uithouden. Het viel haar mee dat hij niet de eerste dode was geweest. Ze ritste haar jas weer dicht en keek nogmaals naar de touwen. Meenemen of niet? Dat was de grote vraag.
En dan vraag twee; Waar moest ze in godsnaam heen?

TLDR:
- Natalia rent langs de vechtende tributen naar het bovendek, waar ze de touwen ontdekt. Ze twijfelt of ze er een mee moet nemen.
- Ze trekt haar trui uit en stopt die bij de tent in de tas.
- WTF MOET IK MET EEN TENT PEOPLE. THIS IS NOT A CAMPING TRIP.
- Besluit weg te blijven bij de oase omdat ze het raar vind dat mensen daar niet blijven
- Heeft last van overmatig zweten en een droge mond.
OOC: Vraag: Hoe groot/dik/zwaar zijn die touwen? Ik had eerst van die hele dikke kabeltouwen in mijn hoofd, maar later bedacht ik me dat het ook van die dunnere touwen konden zijn.
Wat voor stokken zitten er in die tent? En zitten er haringen bij?

De touwen zijn vrij dik (beetje formaat klimtouw in de gymzaal).
De stokken van de tent zijn aluminium, redelijk dun en buigzaam en er zitten 6 haringen bij.

Vrolijk komt er een sponsoring naar beneden voor Natalia. In het pakket vindt ze een veldfles gevuld met water en een lange dolk met een lemmetlengte van 42 centimeter om zichzelf tegen dorstige tegenstanders te verdedigen. Succes!

#sponsoring

Een laatste blik wierp Norah achterom naar het schip, waar een spookachtige stilte heerste. Ze voelde zich er behoorlijk rot over dat ze Gloria zo achter moest laten, maar het was de enige optie. Een bewusteloos lichaam over de eindeloze zandvlakte meeslepen ging gewoonweg niet, zeker niet met de dorst die ze nu al voelde. En afwachten of Gloria bijkwam was te gevaarlijk. Norah wist hoe ernstig de effecten van bewusteloosheid konden zijn, van de keren dat er iemand een ongelukkige val had gemaakt uit een fruitboom. Soms werden ze probleemloos wakker, soms waren de gevolgen langdurig en soms... Werden ze helemaal nooit meer wakker. Ze hoopte maar dat Gloria in orde was en hen snel achterna zou komen. En dat ze niet al te kwaad zou zijn. Enrico zou haar wel uitleggen hoe het zat. Ja, het zou allemaal goed komen. Ze zouden de oase innemen en daar wachten tot Gloria kwam. En niet nadenken over hoe dat nooit voor lang goed kon gaan. Die negativiteit kon ze er echt niet bij gebruiken.

Stap voor stap kwamen ze dichterbij hun doel. Er werden slechts weinig woorden gewisseld, de droogte van hun keel maakte kletsen niet echt aantrekkelijk. Norah stond zichzelf toe om een beetje in gedachten te verzinken terwijl ze verviel in een vertrouwd patroon van lopen. Vlak voor het groepje van het schip vertrokken was was er een flesje water naar beneden gekomen. Voor Ayrton, officieel. Ze hadden besloten het te bewaren, aangezien de oase zo dichtbij leek. Maar nu ze echt onderweg was viel dat vies tegen.

Eindelijk kwamen ze aan, langzamer dan de tributen die voor hen van het gevecht bij de hoorn weg waren gevlucht omdat ze niet hadden gerend. Norah keek wantrouwig alle kanten op, maar zag geen mens. "Waar is iedereen..?" vroeg Nirwad zich hardop af. Het gaf haar een slecht gevoel. De oase was een punt van leven. Toch? Hannah kondigde aan wat Norah niet had willen geloven. Er was geen water. "Het is nep, die hele oase is nep." Norah stak aarzelend haar hand uit naar een van de palmbomen, wat de theorie bevestigde. Ze voelde er niets van, haar hand was zichtbaar door de projectie heen. Het werd van bovenaf geprojecteerd. "Stelletje.. Aarsjshjfn," vervloekte ze onhoorbaar zachtjes de zieke geesten die dit op hun geweten hadden.

"Het heeft geen zin hier in de zon te blijven staan, " verkondigde Hannah haar mening zelfverzekerd. Ze had gelijk en dat straalde het meisje dan ook duidelijk uit. "Naar de rotsen dan maar?" stelde Norah voor. Daar zouden ze schaduw hebben en hoewel er waarschijnlijk ook gevaren scholen tussen de hoge rotspartijen was het een risico wat ze moesten nemen. Het viertal doorkruiste de neppe oase, waarbij ze instinctief de waterpartij en bomen een beetje ontweken, maar uiteindelijk sneden ze toch een stuk af door de rand van de projectie.

Vanaf daar was het een kwestie van in een rechte lijn naar de rotsformaties lopen. Hannah liep voorop de weg te bepalen, maar Norah had geen energie om er iets van te zeggen. Bovendien maakte het toch geen reet uit welke rots ze uitkozen. Toen ze dichterbij de grote rotsformatie kwamen waar Hannah haar zinnen op had gezet zag Norah opeens iets bewegen tussen de bruine vlekken. Ze keek wat aandachtiger en zag een zwartharig meisje struikelend wegsprinten alsof haar leven er vanaf hing. Wat voor haar gevoel ook vast zo was, besefte ze zich dan, aangezien zij er bij liep met een bebloede bijl en ook Ayrton en Nirwad niet helemaal schoon meer waren. Moordenaars. Een rilling liep over haar rug.

De groep zakte tegen de wand van een grote rots aan om uit te puffen, al was het duidelijk dat iedereen nog steeds alert was op indringers. Gelukkig was aan hun kant van de rost een vrij grote open ruimte, waardoor ze niet zo makkelijk beslopen konden worden. ''Maak die tas eens open?'' vroeg ze nieuwsgierig aan Ayrton.

Tl;dr:
- Norah heeft moeite met Gloria en Enrico achterlaten, maar de dorst wint het
- Zwoegen door het zand voor een NEP oase?!?
- Naar de rotsen toe dan maar.
-  Norah ziet Violet weg sprinten van haar schuilplek.
- Ze rusten uit in de schaduw van de grote rots in de linkerhoek van het vakje J8.

Terwijl de tributen aan het rusten zijn, komen er drie parachuutjes uit de lucht dwarrelen. Het zijn drie flesjes water; eentje voor Ayrton, eentje voor Nirwad en eentje voor Norah. Er zit een boodschap bij de flesjes: "Ga zo door". #sponsoring